31 lipiec 2021
Syndykacja stron Pro-Life
Rodzinny pochówek Rozmowa z Piotrem Guzdkiem familiologiem z Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka.
Trwa projekt „Umarły, aby żyć wiecznie”. Jaki jest jego cel?
Celem projektu jest upowszechnienie pośród osób posługujących w strukturach duszpasterstwa rodzin, we wspólnotach parafialnych i samych katolickich rodzinach „Kompendium Czytaj więcej
Trwa projekt „Umarły, aby żyć wiecznie”. Jaki jest jego cel?
Celem projektu jest upowszechnienie pośród osób posługujących w strukturach duszpasterstwa rodzin, we wspólnotach parafialnych i samych katolickich rodzinach „Kompendium Czytaj więcej
Zespół Downa to nie wyrok 
Maciej z dziećmi – 11-letnią Mają i 13-letnim Karolem przejechał 532 kilometry ze Świnoujścia na Hel i później do Władysławowa w dniach 16–25 lipca 2021 r. „To był super czas!” mówi Karol. „Najlepsza w życiu przygoda” dodaje Maja. Cel: ewangelizacja Czytaj więcej
List do przyjaciół: Komu przeszkadza prawda o pedofilii? Polski ksiądz prof. Dariusz Oko został skazany przez sąd w Niemczech na 120 dni więzienia lub 4800 euro grzywny za opublikowanie artykułu naukowego dotyczącego powiązań między homoseksualizmem a pedofilią. O sprawie od kilku dni głośno jest w mediach. Wiele osób Czytaj więcej
Mrs. Universe 2022 – Victoria Petersen – ambasadorka obrony życia Victoria Petersen z USA, która została ukoronowana na Mrs. Universe 2022 w dniu 22 lipca br., jest gorącą zwolenniczką obrony życia. Jej matka nie zdecydowała się na aborcję, ona jednak w wieku 12 lat została oddana do rodziny zastępczej. Obecnie Czytaj więcej
Czwarty stan w Meksyku zalegalizował aborcję – katoliccy biskupi protestują! Agencja Reutersa poinformowała, że Meksykański stan Veracruz zalegalizował zabijanie nienarodzonych dzieci. Stało się to podczas nocnego, tajnego głosowania – 25 głosów było za i 13 przeciwko. Meksykańska Partia Odrodzenia Narodowego „Morena”, która zdecydowanie popiera ruch aborcyjny, wykorzystała swoją przewagę i Czytaj więcej
Ks. Dariusz Oko został skazany za tzw. „mowę nienawiści” 4800 euro grzywny lub 120 dni aresztu – tyle wynosi kara, na jaką na ks. Dariusza Oko skazał sąd w Kolonii (Niemcy). Sprawa dotyczy artykułu opublikowanego w periodyku „Theologisches” dotyczącego działania tzw. lawendowej mafii w Kościele i wykorzystywania kleryków.
Artykuł Czytaj więcej
Artykuł Czytaj więcej
Zabiegi w łonie matki W Polsce diagnostyka prenatalna stoi na bardzo dobrym poziomie, położnicy mogą wykryć wady u nienarodzonego dziecka odpowiednio wcześnie. Bez diagnostyki prenatalnej terapia nie byłaby możliwa. Leczenie prenatalne rozwija się z dużym powodzeniem. W naszym kraju przeprowadza się wszystkie możliwe rodzaje Czytaj więcej
Międzynarodowe ruchy obrony życia mają nową flagę pro-life W poniedziałek 26 maja 2021 roku ogłoszono wyniki konkursu na nową flagę ruchów obrony życia. Jest ona kolorowa, optymistyczna i zawiera wiele symbolicznych znaczeń. Konkurs na opracowanie flagi ruchów obrony życia był wspólnym projektem dużej koalicji krajowych, międzynarodowych, państwowych i Czytaj więcej
Dr Stojan Adasević kiedyś zabijał nawet 35 nienarodzonych dzieci dziennie. Dziś walczy w obronie życia Nie brakuje lekarzy, którzy zdecydowali się porzucić hipokryzję, w której żyli, dzięki czemu przestali wykonywać aborcje i stanęli po stronie życia. Należy do nich dr Anthony Levatino, w Polsce prof. Bogdan Chazan, który ratowanie życia dziecka przypłacił utratą stanowiska. Kolejnym Czytaj więcej
Aborcja nie jest „prawem człowieka” Stolica Apostolska odrzuciła twierdzenie zawarte w raporcie przyjętym przez Parlament Europejski, jakoby aborcja była „prawem człowieka” – stwierdził sekretarz ds. stosunków z państwami, abp Paul Richard Gallagher.
24 czerwca Parlament Europejski przyjął raport Maićia, który określa aborcję jako „podstawową opiekę Czytaj więcej
24 czerwca Parlament Europejski przyjął raport Maićia, który określa aborcję jako „podstawową opiekę Czytaj więcej
Irlandia: dalsze prace nad projektem ustawy legalizującej eutanazję i medyczną pomoc w umieraniu zostały odrzucone W październiku 2020 roku deputowany Dáil Éireann – niższej izby parlamentu Irlandii, Gino Kenny, z lewicowej partii Anti-Austerity Alliance–People Before Profit złożył projekt ustawy, która miała na celu zalegalizowanie wspomaganego samobójstwa i eutanazji dla każdego obywatela Irlandii powyżej 18 roku Czytaj więcej
Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy rozrodcze. Być może „na żywca” Uniwersytet Kalifornijski w San Francisco (UCSF) prowadzi ponad 100 aborcyjnych programów szkoleniowych w całych USA, w tym takich, które uczą jak abortować dzieci po 21 tygodniu ciąży tak, by przeżyły swoją aborcję.
Artykuł Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy Czytaj więcej
Artykuł Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy Czytaj więcej
Nowe wyzwania nauki – co wiemy o zagrożeniach związanych z inżynierią genetyczną? Nauki medyczne niesłychanie szybko się rozwijają. Szerokiej opinii publicznej eksperymenty te są ukazywane tylko fragmentarycznie w aspekcie wielkich osiągnięć medycyny, stwarzających nowe, wręcz rewelacyjne metody leczenia. Jest to oczywiście odbierane bardzo pozytywnie. Niestety szeroka opinia publiczna praktycznie bardzo niewiele wie, Czytaj więcej
USA: aborcja znowu języczkiem u wagi – jeden senator Demokrata za życiem wystarczy! W amerykańskim Kongresie toczy się walka o zachowanie w przyszłorocznym budżecie tzw. poprawki Hyde’a, która zabrania używania pieniędzy od podatników na finansowanie aborcji. W Izbie Reprezentantów większość mają Demokraci, którzy programowo popierają aborcję. O wyniku tej batalii zadecyduje więc Senat, Czytaj więcej
W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej niż... Są już dane dotyczące aborcji w roku 2020. Okazało się, że zabito 1076 ludzi przed ich narodzeniem. Większość przypadków dotyczyła podejrzenia o chorobę lub niepełnosprawność.
Artykuł W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej Czytaj więcej
Artykuł W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej Czytaj więcej
Urząd miasta w Warszawie przekazał 130 tys. na pornograficzne spektakle Prezydent Warszawy w dalszym ciągu finansuje z pieniędzy podatników deprawacyjne inicjatywy. Już po raz kolejny władze miasta przekazały ponad 100 tys. złotych grupie Teraz Poliż, która organizuje spektakle oparte o opowieści erotyczne. W zeszłych latach Ratusz przekazywał na podobne cele Czytaj więcej
Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są do szczepień. I nie tylko do nich Tworzenie linii zarodkowych, a następnie korzystanie z nich, staje się we współczesnej medycynie codziennością. Idziemy dosłownie do celu po trupach. Czy tak musi być? Rozmawiamy na ten temat z dr n. med. Łucją Jarczewską.
Artykuł Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są Czytaj więcej
Artykuł Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są Czytaj więcej
Wredna manipulacja bez lukru Wredna manipulacja – to delikatne określenie tego, co zrobiła pani położnik Alicja, która pracuje w szpitalu oraz prowadziła (do niedawna) swoje konto na Instagramie „Położnik bez lukru”.
Artykuł Wredna manipulacja bez lukru pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Wredna manipulacja bez lukru pochodzi z serwisu Strona Życia.
W Szkocji powstała szkoła drag queen dla dzieci Drag queen to zazwyczaj mężczyźni przebierający się za kobiety i wykonujący wyuzdane tańce przed publicznością, na przykład w klubach gejowskich. Teraz w stolicy Szkocji powstała „szkoła dragowa” dla dzieci od 11 roku życia. W planach był nawet kurs 5 -latków!
Czytaj więcej
Czytaj więcej
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia Maciej i Marta razem ze swoimi dziećmi Karolem, Mają i Weroniką chcą uświadomić społeczeństwu, że chore dzieci mają prawo do życia. Choć ich najmłodsza córka Weronika ma zespół Downa, jest dla nich ogromnym darem. Ta uśmiechnięta czterolatka wnosi w ich Czytaj więcej
1,4 mld dolarów na promowanie aborcji Fundacja Billa i Melindy Gatesów przekaże w ciągu najbliższych pięciu lat 1,4 miliarda dolarów, aby zwiększyć dostęp do antykoncepcji i aborcji.
Fundacja od lat wspiera przemysł aborcyjny i przekazuje miliony dolarów do grup aborcyjnych m.in. do Planned Parenthood, The Population Czytaj więcej
Fundacja od lat wspiera przemysł aborcyjny i przekazuje miliony dolarów do grup aborcyjnych m.in. do Planned Parenthood, The Population Czytaj więcej
Wielka Brytania: nie będzie aborcji bez ograniczeń Brytyjska Izba Gmin nie głosowała nad propozycją wprowadzenia aborcji bez ograniczeń i kar za demonstracje w obronie życia. Autorki obu kontrowersyjnych poprawek do obowiązującego prawa, deputowane Partii Pracy: Diana Johnson i Rupa Huq wycofały je w ostatniej chwili.
Poprawka Diany Czytaj więcej
Poprawka Diany Czytaj więcej
Amerykanie nie chcą aborcji na życzenie Większość Amerykanów sprzeciwia się nieograniczonemu dostępowi do aborcji w późnym okresie ciąży.
Zaledwie jedna trzecia mieszkańców USA uważa, że aborcja powinna być możliwa w drugim trymestrze, a tylko 19 proc., że w trzecim. Aż 55 proc. respondentów poparło zakaz aborcji Czytaj więcej
Zaledwie jedna trzecia mieszkańców USA uważa, że aborcja powinna być możliwa w drugim trymestrze, a tylko 19 proc., że w trzecim. Aż 55 proc. respondentów poparło zakaz aborcji Czytaj więcej
Sposób przekazywania niepomyślnej diagnozy w opinii matek dzieci dotkniętych ciężką chorobą rozpoznaną prenatalnie (skrót pracy p. Natalii Trzeciak – laureatki I nagrody w kategorii prac magisterskich w konkursie akademickim „Życie i godność” 2019/2020)
Współcześnie – dzięki rozwojowi medycyny – już w okresie prenatalnym istnieje możliwość uzyskania informacji dotyczących zagrożeń dla prawidłowego rozwoju dziecka. Czytaj więcej
Współcześnie – dzięki rozwojowi medycyny – już w okresie prenatalnym istnieje możliwość uzyskania informacji dotyczących zagrożeń dla prawidłowego rozwoju dziecka. Czytaj więcej
Aborcja dzieci z zespołem Downa Brytyjski Sąd Najwyższy zajmie się aborcją dzieci z zespołem Downa, które na Wyspach można zabijać aż do porodu. Rozprawa w Sądzie Najwyższym odbędzie się w dniach 6 i 7 lipca. Czy to będzie historyczna rozprawa?
„Obecnie w Wielkiej Brytanii dzieci Czytaj więcej
„Obecnie w Wielkiej Brytanii dzieci Czytaj więcej
Gibraltar: aborcja do 12 tygodnia ciąży Rząd Gibraltaru zatwierdził wyniki referendum w sprawie aborcji. Kobieta będzie mogła uśmiercić swoje nienarodzone dziecko do dwunastego tygodnia ciąży, jeśli jej zdrowie psychiczne lub fizyczne jest zagrożone. Kiedy zostanie zdiagnozowana cecha letalna u dziecka, aborcja będzie legalna do porodu.
Gibraltar Czytaj więcej
Gibraltar Czytaj więcej
Archaiczny system wspierania rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi Pod koniec ubiegłego i na początku bieżącego roku przetoczyła się przez Polskę dyskusja na temat pomocy rodzinom wychowującym dziećmi z niepełnosprawnościami. Na jakie wsparcie finansowe Państwa może liczyć rodzic?
System wspierania rodzin z chorymi dziećmi jest archaiczny i ma kilkanaście Czytaj więcej
System wspierania rodzin z chorymi dziećmi jest archaiczny i ma kilkanaście Czytaj więcej
Wyraź sprzeciw! Podpisz list do producentów szczepionek! Jako Fundacja „Głos dla Życia” przygotowaliśmy specjalną stronę internetową, na której Polacy mogą wyrazić swój sprzeciw wobec wykorzystywania linii komórkowych pochodzących z aborcji do testowania i produkcji szczepionek.
Powstanie strony jest odpowiedzią na notę Watykańskiej Kongregacji Wiary z 21 grudnia Czytaj więcej
Powstanie strony jest odpowiedzią na notę Watykańskiej Kongregacji Wiary z 21 grudnia Czytaj więcej
Usłyszeć na nowo Ewangelię Życia 25 marca, w Dzień Świętości Życia, podczas uroczystej Mszy św. katedrze poznańskiej, arcybiskup Stanisław Gądecki przypomniał sens uroczystości Zwiastowania, łącząc go z komentarzem do bieżącej sytuacji i odpowiedzią na pytania, stawiane w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.
Poniżej publikujemy fragmenty Czytaj więcej
Poniżej publikujemy fragmenty Czytaj więcej
Aborcja – fałszywe wyzwolenie kobiet Gdy słucha się obecnej burzliwej dyskusji na temat życia dziecka poczętego, mogłoby się wydawać, że prawo do aborcji jest jednym
z najważniejszych postulatów ruchów feministycznych. Wyzwolenie kobiet w znacznym zakresie wiąże się tutaj z „uwolnieniem” kobiety od jej
macierzyństwa. Wszak Czytaj więcej
z najważniejszych postulatów ruchów feministycznych. Wyzwolenie kobiet w znacznym zakresie wiąże się tutaj z „uwolnieniem” kobiety od jej
macierzyństwa. Wszak Czytaj więcej
Rodzinny pochówek
Rozmowa z Piotrem Guzdkiem familiologiem z Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka.
Trwa projekt „Umarły, aby żyć wiecznie”. Jaki jest jego cel?
Celem projektu jest upowszechnienie pośród osób posługujących w strukturach duszpasterstwa rodzin, we wspólnotach parafialnych i samych katolickich rodzinach „Kompendium pastoralnego o rodzinnym pogrzebie dziecka martwo urodzonego i towarzyszeniu w żałobie osieroconej rodzinie”. Kompendium to zostało wydane przez Radę ds. Rodziny KEP i Polskie Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka w 50. rocznicę wprowadzenia w Kościele katolickim formularza mszalnego na pogrzeb dziecka nieochrzczonego, który jest doniosłym owocem reformy liturgicznej św. papieża Pawła VI przeprowadzonej po soborze watykańskim II. Nie chodzi jednak wyłącznie o popularyzację samego podręcznika pastoralnego, ale nade wszystko o upowszechnienie jego pryncypialnego przesłania: na katolickiej rodzinie i wspólnocie parafialnej spoczywa powinność moralna sprawienia rodzinnego i liturgicznego pogrzebu dziecku umierającemu w okresie prenatalnym, bez względu na wiek ciąży, o ile sytuacja kliniczna na to pozwala.
Od publikacji kompendium minął już rok. Jakie jest zainteresowanie tym dokumentem?
Zainteresowanie przerosło nasze najśmielsze oczekiwania. Pierwszy nakład kompendium rozszedł się w parafiach w ciągu niespełna tygodnia, choć kompendium ukazało się w okresie wakacyjnym. Obecnie przygotowujemy trzeci dodruk podręcznika. O uzyskanie kompendium zabiegają głównie wydziały duszpasterstwa rodzin kurii diecezjalnych, seminaria duchowne, katolickie poradnie życia rodzinnego, kapłani posługujący w kapelaniach szpitalnych i kościołach rektoralnych cmentarzy, duszpasterze parafialni, a także same rodziny.
Pogrzeb utraconego dziecka jest zarazem prawem i powinnością moralną rodziców. Skąd wynika ten obowiązek?
W literaturze przedmiotu wiele miejsca poświęcenia się prawom i potrzebom osieroconych rodziców, natomiast bardzo rzadko wskazuje się na obowiązki rodzicielskie w doświadczeniu niepowodzenia położniczego. W tym miejscu warto odwołać się do samego kompendium i zapytać, dlaczego rodzinny i liturgiczny pogrzeb należy się samemu dziecku. To uwyraźni powody owej powinności moralnej. W dokumencie czytamy zatem: Rodzinny i liturgiczny pogrzeb przynależy się zmarłemu dziecku ze względu na posiadaną przez nie za życia godność osobową, niepowtarzalny dar jego poczęcia jako człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boga, z racji zobowiązań wynikających z postawy miłości wspólnoty rodzinnej względem niego i moralnej powinności okazania pietyzmu wobec jego szczątków lub zwłok, a także na podstawie autentycznej wiary Kościoła domowego w zmartwychwstanie umarłych i pragnienia udzielenia dziecku przed śmiercią sakramentu chrztu świętego (nr 64). Tak najkrócej można uzasadnić powinność sprawienia dziecku pogrzebu katolickiego i rodzinnego zarazem.
Pochówek to konsekwencja wiary?
Celebracja liturgii pogrzebowej wyraża zatem wiarę Kościoła w zmartwychwstanie ciała zmarłego dziecka, nadzieję na jego udział w owocach zbawczych misterium paschalnego Jezusa Chrystusa oraz miłość domagającą się głoszenia orędzia o niezbywalnej godności przysługującej dziecku w trakcie krótkiego życia prenatalnego jako osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Boże. Równocześnie Msza pogrzebowa jest dziękczynieniem za dar życia dziecka. Dziękczynienie, jak wiemy, należy do istoty Eucharystii.
Czy ta świadomość obecna jest w społeczeństwie?
Niestety, sama powinność moralna wyprawienia rodzinnego pogrzebu, cele liturgii pogrzebowej i jej formy nie są szerzej uświadomione pośród katolickich rodzin. Z tego wynika wysoki odsetek ciał poronionych dzieci pozostawianych przez katolickich rodziców w szpitalach. Kompendium jest konkretnym narzędziem w ręku duszpasterzy i doradców życia rodzinnego, aby budzić poczucie zobowiązań moralnych rodziny w sytuacji prenatalnej śmierci dziecka. Dokument kładzie nacisk na pogrzeb rodzinny, uznając pochówki organizowane przez gminy za interwencję kryzysową dopuszczalną w wyjątkowych okolicznościach. Pochówki zbiorowe w żadnym wypadku nie mogą zostać uznane za rozwiązanie wzorcowe i zastąpić pogrzebów rodzinnych.
Co dzieje się z ciałami dzieci nienarodzonych pozostawionych w szpitalach?
Jeżeli w danej gminie realizuje się zobowiązania ustawowe, to dzieci nieodebrane przez krewnych do pogrzebów rodzinnych zostają pochowane w ramach systematycznie organizowanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej pogrzebów zbiorowych. W gminach, w których jeszcze nie wdrożono obowiązujących regulacji prawnych, ciała dzieci martwo urodzonych są poddawane utylizacji.
Projekt „Umarły, aby żyć wiecznie” został podzielony na etapy.
Pierwszy etap, realizowany od kwietnia do czerwca, miał na celu upowszechnienie w mediach społecznościowych informacji o samej okoliczności wydania kompendium wraz przesłaniem ks. bpa Wiesława Śmigla, Przewodniczącego Rady ds. Rodziny KEP, który w specjalnie nagranym wystąpieniu zachęcał duszpasterzy, doradców życia rodzinnego, wszystkie osoby profesjonalnie wspierające rodziców po stracie prenatalnej oraz same rodziny do zapoznania się z podręcznikiem. Na tym etapie prowadziliśmy również szkolenia kleryków w diecezjalnych seminariach duchownych. Owoce pierwszego etapu projektu są wysoce zadowalające, na co wskazuje liczba rozprowadzonych egzemplarzy kompendium w duszpasterstwie rodzin, zgłoszone zapotrzebowanie na kolejny dodruk podręcznika oraz napływające zaproszenia księży rektorów do seminariów duchownych w zbliżającym się semestrze zimowym nowego roku akademickiego. Co istotne, z tytułu wydania i kolportażu kompendium nie czerpie żadnych korzyści finansowych ani Polskie Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka, ani Krakowy Ośrodek Duszpasterstwa Rodzin, które bezinteresownie działają na rzecz rodzin. Krajowy Ośrodek rozprowadza egzemplarze po kosztach wydania, możliwie najniższych, aby uzbierać środki na dalszy druk kolejnych nakładów.
Jakie obecnie są podejmowane w jego ramach działania?
Drugi etap służy większemu pogłębieniu treści samego kompendium. Z tego względu przygotowujemy obecnie nagrania wykładów omawiających poszczególne zagadnienia podejmowane w dokumencie. Wykłady te będą emitowane w mediach społecznościowych we wrześniu i październiku. Dodatkowo, podejmujemy wysiłek ekumeniczny. W dniach 28–29 września odbędzie pierwsza tego typu w naszym kraju Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Odeszły, aby żyć wiecznie… Pogrzeb dziecka poronionego z perspektywy ekumenicznej” na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Konferencja będzie w całości transmitowana przez Internet na profilach FB Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin i Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka. Realnym owocem drugiego etapu projektu będzie zatem nie tylko pogłębienie treści już opublikowanego kompendium dla rzymskokatolickiego duszpasterstwa rodzin, jak również dalsze szkolenia w kolejnych seminariach duchownych, ale także wydanie monografii omawiającej pogrzeb dziecka poronionego w tradycjach głównych Kościołów chrześcijańskich w Polsce i nie tylko.
Dziękuję za rozmowę
Małgorzata Bochenek
Wywiad nt. Rodzinny pochówek, „Nasz Dziennik”, nr 168 (7130), 23 lipca 2021 r., s. 12.
Artykuł Rodzinny pochówek pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Trwa projekt „Umarły, aby żyć wiecznie”. Jaki jest jego cel?
Celem projektu jest upowszechnienie pośród osób posługujących w strukturach duszpasterstwa rodzin, we wspólnotach parafialnych i samych katolickich rodzinach „Kompendium pastoralnego o rodzinnym pogrzebie dziecka martwo urodzonego i towarzyszeniu w żałobie osieroconej rodzinie”. Kompendium to zostało wydane przez Radę ds. Rodziny KEP i Polskie Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka w 50. rocznicę wprowadzenia w Kościele katolickim formularza mszalnego na pogrzeb dziecka nieochrzczonego, który jest doniosłym owocem reformy liturgicznej św. papieża Pawła VI przeprowadzonej po soborze watykańskim II. Nie chodzi jednak wyłącznie o popularyzację samego podręcznika pastoralnego, ale nade wszystko o upowszechnienie jego pryncypialnego przesłania: na katolickiej rodzinie i wspólnocie parafialnej spoczywa powinność moralna sprawienia rodzinnego i liturgicznego pogrzebu dziecku umierającemu w okresie prenatalnym, bez względu na wiek ciąży, o ile sytuacja kliniczna na to pozwala.
Od publikacji kompendium minął już rok. Jakie jest zainteresowanie tym dokumentem?
Zainteresowanie przerosło nasze najśmielsze oczekiwania. Pierwszy nakład kompendium rozszedł się w parafiach w ciągu niespełna tygodnia, choć kompendium ukazało się w okresie wakacyjnym. Obecnie przygotowujemy trzeci dodruk podręcznika. O uzyskanie kompendium zabiegają głównie wydziały duszpasterstwa rodzin kurii diecezjalnych, seminaria duchowne, katolickie poradnie życia rodzinnego, kapłani posługujący w kapelaniach szpitalnych i kościołach rektoralnych cmentarzy, duszpasterze parafialni, a także same rodziny.
Pogrzeb utraconego dziecka jest zarazem prawem i powinnością moralną rodziców. Skąd wynika ten obowiązek?
W literaturze przedmiotu wiele miejsca poświęcenia się prawom i potrzebom osieroconych rodziców, natomiast bardzo rzadko wskazuje się na obowiązki rodzicielskie w doświadczeniu niepowodzenia położniczego. W tym miejscu warto odwołać się do samego kompendium i zapytać, dlaczego rodzinny i liturgiczny pogrzeb należy się samemu dziecku. To uwyraźni powody owej powinności moralnej. W dokumencie czytamy zatem: Rodzinny i liturgiczny pogrzeb przynależy się zmarłemu dziecku ze względu na posiadaną przez nie za życia godność osobową, niepowtarzalny dar jego poczęcia jako człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boga, z racji zobowiązań wynikających z postawy miłości wspólnoty rodzinnej względem niego i moralnej powinności okazania pietyzmu wobec jego szczątków lub zwłok, a także na podstawie autentycznej wiary Kościoła domowego w zmartwychwstanie umarłych i pragnienia udzielenia dziecku przed śmiercią sakramentu chrztu świętego (nr 64). Tak najkrócej można uzasadnić powinność sprawienia dziecku pogrzebu katolickiego i rodzinnego zarazem.
Pochówek to konsekwencja wiary?
Celebracja liturgii pogrzebowej wyraża zatem wiarę Kościoła w zmartwychwstanie ciała zmarłego dziecka, nadzieję na jego udział w owocach zbawczych misterium paschalnego Jezusa Chrystusa oraz miłość domagającą się głoszenia orędzia o niezbywalnej godności przysługującej dziecku w trakcie krótkiego życia prenatalnego jako osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Boże. Równocześnie Msza pogrzebowa jest dziękczynieniem za dar życia dziecka. Dziękczynienie, jak wiemy, należy do istoty Eucharystii.
Czy ta świadomość obecna jest w społeczeństwie?
Niestety, sama powinność moralna wyprawienia rodzinnego pogrzebu, cele liturgii pogrzebowej i jej formy nie są szerzej uświadomione pośród katolickich rodzin. Z tego wynika wysoki odsetek ciał poronionych dzieci pozostawianych przez katolickich rodziców w szpitalach. Kompendium jest konkretnym narzędziem w ręku duszpasterzy i doradców życia rodzinnego, aby budzić poczucie zobowiązań moralnych rodziny w sytuacji prenatalnej śmierci dziecka. Dokument kładzie nacisk na pogrzeb rodzinny, uznając pochówki organizowane przez gminy za interwencję kryzysową dopuszczalną w wyjątkowych okolicznościach. Pochówki zbiorowe w żadnym wypadku nie mogą zostać uznane za rozwiązanie wzorcowe i zastąpić pogrzebów rodzinnych.
Co dzieje się z ciałami dzieci nienarodzonych pozostawionych w szpitalach?
Jeżeli w danej gminie realizuje się zobowiązania ustawowe, to dzieci nieodebrane przez krewnych do pogrzebów rodzinnych zostają pochowane w ramach systematycznie organizowanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej pogrzebów zbiorowych. W gminach, w których jeszcze nie wdrożono obowiązujących regulacji prawnych, ciała dzieci martwo urodzonych są poddawane utylizacji.
Projekt „Umarły, aby żyć wiecznie” został podzielony na etapy.
Pierwszy etap, realizowany od kwietnia do czerwca, miał na celu upowszechnienie w mediach społecznościowych informacji o samej okoliczności wydania kompendium wraz przesłaniem ks. bpa Wiesława Śmigla, Przewodniczącego Rady ds. Rodziny KEP, który w specjalnie nagranym wystąpieniu zachęcał duszpasterzy, doradców życia rodzinnego, wszystkie osoby profesjonalnie wspierające rodziców po stracie prenatalnej oraz same rodziny do zapoznania się z podręcznikiem. Na tym etapie prowadziliśmy również szkolenia kleryków w diecezjalnych seminariach duchownych. Owoce pierwszego etapu projektu są wysoce zadowalające, na co wskazuje liczba rozprowadzonych egzemplarzy kompendium w duszpasterstwie rodzin, zgłoszone zapotrzebowanie na kolejny dodruk podręcznika oraz napływające zaproszenia księży rektorów do seminariów duchownych w zbliżającym się semestrze zimowym nowego roku akademickiego. Co istotne, z tytułu wydania i kolportażu kompendium nie czerpie żadnych korzyści finansowych ani Polskie Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka, ani Krakowy Ośrodek Duszpasterstwa Rodzin, które bezinteresownie działają na rzecz rodzin. Krajowy Ośrodek rozprowadza egzemplarze po kosztach wydania, możliwie najniższych, aby uzbierać środki na dalszy druk kolejnych nakładów.
Jakie obecnie są podejmowane w jego ramach działania?
Drugi etap służy większemu pogłębieniu treści samego kompendium. Z tego względu przygotowujemy obecnie nagrania wykładów omawiających poszczególne zagadnienia podejmowane w dokumencie. Wykłady te będą emitowane w mediach społecznościowych we wrześniu i październiku. Dodatkowo, podejmujemy wysiłek ekumeniczny. W dniach 28–29 września odbędzie pierwsza tego typu w naszym kraju Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Odeszły, aby żyć wiecznie… Pogrzeb dziecka poronionego z perspektywy ekumenicznej” na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Konferencja będzie w całości transmitowana przez Internet na profilach FB Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin i Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka. Realnym owocem drugiego etapu projektu będzie zatem nie tylko pogłębienie treści już opublikowanego kompendium dla rzymskokatolickiego duszpasterstwa rodzin, jak również dalsze szkolenia w kolejnych seminariach duchownych, ale także wydanie monografii omawiającej pogrzeb dziecka poronionego w tradycjach głównych Kościołów chrześcijańskich w Polsce i nie tylko.
Dziękuję za rozmowę
Małgorzata Bochenek
Wywiad nt. Rodzinny pochówek, „Nasz Dziennik”, nr 168 (7130), 23 lipca 2021 r., s. 12.
Artykuł Rodzinny pochówek pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Zespół Downa to nie wyrok
Maciej z dziećmi – 11-letnią Mają i 13-letnim Karolem przejechał 532 kilometry ze Świnoujścia na Hel i później do Władysławowa w dniach 16–25 lipca 2021 r. „To był super czas!” mówi Karol. „Najlepsza w życiu przygoda” dodaje Maja. Cel: ewangelizacja i pokazanie ludziom rodzinnej postawy pro-life, gdyż 4‑letnia siostra Mai i Karola urodziła się z zespołem Downa. Z Maćkiem i Martą Komorowskimi rozmawia Agata Gołda.
Skąd pomysł na Rajd Rowerowy Szlakiem Latarni Morskich?
Maciej: Dwa lata temu z Karolem przejechaliśmy na rowerach polskie wybrzeże od granicy z Niemcami do granicy z Rosją. Wystartowaliśmy ze Świnoujścia. Meta była w Piaskach. Trasa ta liczyła ponad 600 kilometrów. W tym roku moja żona Marta jechała na turnus rehabilitacyjny do Władysławowa z naszą najmłodszą, 4‑letnią córką Weroniką, która ma zespół Downa. Zastanawialiśmy się z naszymi starszymi dziećmi – 13-letnim Karolem i 11-letnią Mają, jak możemy zagospodarować ten czas. W związku z tym, że Mai bardzo podobały się fotograficzne i filmowe relacje ze wspomnianej przeze mnie wyprawy z Karolem oraz to, że jej brat wrócił z niej bardzo zadowolony, postanowiliśmy czas turnusu Werki spędzić na rowerowej wyprawie, by ewangelizować i opowiadać o życiu z Werką, ale też przy okazji odwiedzić trzynaście latarni morskich.
Pokonaliście na rowerach aż 532 kilometry! Nie bałeś się, że dzieci nie dadzą sobie rady?
Maciej: Maja i Karol jeżdżą na rowerach. Jeździłem z nimi na rowerach do różnych miejsc. Przykładowo w czerwcu tego roku w czasie jednodniowej rowerowej pielgrzymki śladami bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego pokonaliśmy aż 85 kilometrów. Zarówno Karol, jak i Maja świetnie sobie wtedy poradzili. Systematycznie przygotowywaliśmy się do naszego Rajdu Rowerowego Szlakiem Latarni Morskich, jeżdżąc razem na rowerach. Wszyscy lubimy aktywną formę wypoczynku. Obawiałem się jedynie o rzeczy, na które nie mamy wpływu jak np. pogoda.
Jak się okazało, Maja i Karol spisali się świetnie. Nie tylko pokonali tę trasę, ale bardzo dobrze ze sobą i ze mną współpracowali. Pomagali rozbijać i chować namiot, pakować śpiwory i karimaty. Często się śmiali. Dużo ze sobą rozmawiali. Umocnili swoją relację. Karol wiele razy pomagał Mai wepchnąć rower pod większą górkę, ale muszę przyznać, że Maja udowodniła, iż ma w sobie zaciętość i ducha walki.
Jednym z wymiarów rajdu był ten ewangelizacyjny. Dlaczego?
Maciej: Jesteśmy z Martą zaangażowani w ewangelizację. Nasza przygoda z nią zaczęła się jeszcze zanim urodziła nam się Weronika. Przed ślubem rozmawialiśmy z Martą o tym, jakie mamy pragnienia co do relacji w naszym przyszłym małżeństwie. Życie jednak zweryfikowało nasze pragnienia. Okazało się, że wcale nie jest tak, jak chcieliśmy.
W kościele niedaleko naszej parafii odbywał się kurs o nazwie Paweł. Ma on za zadanie formować ewangelizatorów. Dowiedzieliśmy się o nim, gdy do naszych drzwi zapukało dwóch księży Piotrów. Jak się okazało, dwa ostatnie dni kursu przeznaczone były na to, by jego uczestnicy chodzili od domu do domu i głosili Dobrą Nowinę. Księża zostali u nas na noc. Myśleliśmy, że zmęczeni po całym dniu, położą się spać już po kolacji. A oni usiedli z nami w salonie. Otworzyli Pismo Święte. I opowiadali nam o Panu Bogu, który jest kochającym Ojcem.
Jak zareagowaliście?
Maciej: Powiedzieliśmy: „Dobra, dobra, ale my tak tego nie przeżywamy. Kłócimy się. Mamy problemy z nałogami, z przebaczaniem”. Od tego spotkania z księżmi Piotrami zaczął się proces uzdrawiania naszej relacji. Trafiliśmy do Domowego Kościoła, później do diakonii ewangelizacji, za którą po jakimś czasie zaczęliśmy odpowiadać. Chcieliśmy dzielić się z innymi Dobrą Nowiną. Zaczęliśmy ewangelizować, jeżdżąc do wielu parafii.
Kiedy urodziła się Weronika, o której chorobie – zespole Downa, dowiedzieliśmy się dopiero po porodzie, w naszych uszach bardzo mocno zaczęły brzmieć słowa, które mówiliśmy do innych ludzi (i do siebie samych również) o tym, że Pan Bóg wszystkich bardzo kocha i że ma najlepszy plan dla życia każdego człowieka. Słowa te zaczęły w nas owocować. Uznaliśmy, że razem z naszą radosną i pełną energii Werką również możemy ewangelizować, być może będąc jeszcze bardziej wiarygodnymi świadkami zaufania Panu Bogu w sytuacji urodzenia niepełnosprawnego dziecka.
Jak ewangelizowaliście w czasie wakacyjnej rowerowej wyprawy?
Maciej: Przed rajdem planowaliśmy czynić to poprzez posty w mediach społecznościowych i tak robiliśmy. Do tego doszły także inne rzeczy. Jednego dnia jechałem w koszulce z napisem „Bóg cię kocha”. Największym zaskoczeniem były jednak dla mnie spotkania z ludźmi w czasie naszej drogi. Każdego dnia poznawaliśmy nowe osoby. Z niektórymi wymienialiśmy kilka słów. Z wieloma z nich prowadziliśmy dłuższe rozmowy. Dzieliliśmy się z nimi opowieścią o naszym rajdzie i jego celu. Wyjaśnialiśmy im, że jedziemy za życiem, ponieważ wierzymy, że dawcą życia jest Pan Bóg. On wszystkich kocha tak samo. Dla Niego nie trzeba być gwiazdą filmową, znanym aktorem czy kimś bogatym. Mówiliśmy, że my chcemy się tej miłości uczyć od Niego, na Jego podobieństwo kochać Werkę i każdą inną niepełnosprawną osobę. Nasza misja ewangelizacyjna łączyła się z misją pro-life.
Na czym ona polegała?
Maciej: Chcieliśmy pokazać innym rodzinom i społeczeństwu, że żyjemy z pasją, mimo że mamy Werkę z zespołem Downa i że posiadanie chorego dziecka nie ogranicza tak, jak niektórzy sądzą. Celem rajdu stało się dla nas oswajanie ludzi z zespołem Downa. W mediach społecznościowych pokazywaliśmy więc zarówno relacje z trasy, ale także z turnusu rehabilitacyjnego, na którym przebywały Marta z Werką. Wszystko po to, by nasz przekaz był żywy i autentyczny. W nasze relacje wpletliśmy jeszcze cytaty z wypowiedzi i tekstów kard. Stefana Wyszyńskiego, który był zagorzałym obrońcą życia człowieka.
Zawsze byliście pro-life?
Maciej: Przed pojawieniem się Werki uczestniczyliśmy w marszach za życiem we Włocławku. Z perspektywy czasu widzę jednak, że Pan Bóg przygotowywał nas do większego zaangażowania się w działalność pro-life. Robił to małymi kroczkami. Przykładowo, będąc uczniem szkoły podstawowej, przez kilka lat w każdy piątek wieczorem razem z moimi starszymi braćmi i naszą nauczycielką chodziłem do domu pomocy społecznej, by uczyć się tańczyć z dziećmi z niepełnosprawnościami. Pamiętam, że moją taneczną partnerką była wtedy Ela z zespołem Downa.
Spotkaliście się z jakimiś negatywnymi reakcjami na wasze świadectwo?
Maciej: Nie. W zdecydowanej większości ludzie reagowali neutralnie. Zdarzały się również pozytywne reakcje. Poznaliśmy uśmiechniętych i życzliwych Agnieszkę i Maćka z Tarnowa, którzy jechali na rowerach ze swoimi dziećmi – 9‑letnią Paulinką z zespołem Downa i 3‑letnim Patrykiem. Spotkaliśmy ich w pobliżu latarni morskiej Czołpino. Mama wiozła w foteliku na swoim rowerze Patryka, a tata jechał na dwuosobowym rowerze z Paulinką, która również pedałowała!
Wymieniliśmy się doświadczeniami w wychowywaniu dzieci z niepełnosprawnościami. Po kwadransie rozmowy czuliśmy się tak, jakbyśmy byli rodziną. Powiedziałem Maćkowi, tacie Paulinki i Patryka, że podziwiam go, ponieważ zaobserwowałem, że często ojcowie chorych dzieci dezerterują zaraz po dowiedzeniu się o chorobie dziecka lub wkrótce po tym. On też to zauważył. Spędziliśmy ze sobą więcej czasu. Zachwyciłem się tym, że Paulinka ładnie mówi, że weszła na latarnię morską oraz że nie miała lęku wysokości. A Agnieszka i Maciek ucieszyli się z tego, że relacją ze spotkania z nimi podzieliliśmy się w naszych mediach społecznościowych.
Rozmawialiśmy także z dorosłymi niepełnosprawnymi osobami, rodzicami lub matkami chorych i zdrowych dzieci. Z blisko trzydziestoma osobami spotkanymi w czasie rajdu wymieniłem się numerami telefonów.
Ważnym punktem na waszej trasie był Szpital im. św. Wojciecha w Gdańsku. Dlaczego?
Maciej: Odwiedziliśmy w nim kardiochirurga, prof. Ireneusza Haponiuka, ordynatora Oddziału Kardiochirurgii Dziecięcej, by po raz kolejny podziękować mu za operacje, które uratowały życie Werki, i za atmosferę troski, empatii, wsparcia, towarzyszenia, którą wraz z personelem swojego oddziału wytwarzają nad chorymi dziećmi i ich rodzicami.
Tęskniliście za Martą i Weroniką?
Maciej: Tak. Codziennie były one w naszych sercach i każdego dnia opowiadaliśmy o nich ludziom, których poznawaliśmy na trasie. Wieczorami byliśmy zmęczeni po całym dniu pedałowania. Musieliśmy przygotować sobie nocleg. Było zatem mniej czasu na myślenie, niż gdybyśmy w czasie turnusu czekali na nie w domu. Wtedy tęsknota byłaby większa.
Czego nauczyła cię trasa, którą pokonałeś?
Maciej: Pokory i zaufania. Udało nam się pokonać plażą na rowerach 26-kilometrowy odcinek trasy pomiędzy latarnią morską Czołpino a Łebą, choć doświadczeni rowerzyści na forum pisali mi, że nie damy rady, zwłaszcza ja na swoim rowerze z cienkimi oponami i z dużym obciążeniem w sakwach. Mimo wszystko zdecydowaliśmy się na ten wyczyn. Były dreszczyk emocji i stres, ale za to trasa była piękna. Pomógł nam bardzo mocny wiatr wiejący w nasze plecy.
Gdy przejechaliśmy plażę, byliśmy przemoczeni i brudni. Podobnie wyglądały nasze rowery. Słońce zachodziło. Zrobiło się zimno. Z tego powodu zmieniliśmy plany noclegowe, gdyż początkowo chcieliśmy tę noc spędzić pod namiotem. Zaczęliśmy szukać noclegu. Przypadkowo spotkani panowie powiedzieli nam, że w szczycie sezonu nie uda nam się znaleźć kwatery na jedną noc.
Nie poddaliśmy się. W jednym pensjonacie odmówili nam noclegu. W drugim również. I w trzecim. A robiło się coraz ciemniej i zimniej. Wtedy też po raz pierwszy i ostatni Maja z Karolem zaczęli narzekać, bo było im zimno. Pomodliliśmy się. Poprosiliśmy też o modlitwę Martę i zaprzyjaźnionego księdza. Trafiliśmy później na duże pole namiotowe. W recepcji siedziały dwie panie. Opowiedziałem im o naszej wyprawie i jej celu. Poprosiłem o nocleg na tę jedną noc. Panie wydały mi kluczyk do domku. Ucieszyliśmy się wtedy ogromnie, że będziemy mieli gdzie spać. Wyciągnąłem portfel, by zapłacić, ale panie stanowczo odmówiły przyjęcia jakichkolwiek pieniędzy. Wstały za to i mocno nas wszystkich przytuliły. Jak mamy.
Planujecie powtórzyć rajd w przyszłym roku?
Maciej: Tak. Chcemy zapisać Werkę na kolejny turnus rehabilitacyjny. Jeśli okoliczności pozwolą, to wybierzemy się z Mają i Karolem w jego czasie na kolejny rajd, który najprawdopodobniej nazwiemy II Rajdem Rowerowym Za Życiem. Chcielibyśmy zacząć go w Gdańsku, pojechać do Piasków i dalej trasą Green Velo, która przebiega niedaleko wschodniej granicy Polski. Będziemy dążyć do tego, by jako Rajd Rowerowy Za Życiem w ciągu kolejnych lat etapami objechać Polskę dookoła.
Cieszymy się, że w czasie rajdu zadziało się więcej, niż sobie założyliśmy, planując akcję w mediach społecznościowych. Ważni są dla nas ludzie, których poznaliśmy i którym mogliśmy opowiedzieć o naszej wierze i o życiu z niepełnosprawnym dzieckiem. O naszej codzienności, która nie wyklucza nas z życia społecznego i daje prawdziwą radość.
A jak Werka radziła sobie na turnusie rehabilitacyjnym?
Marta: Weronika wciąż zmaga się z obniżonym napięciem mięśniowym, musi ćwiczyć chodzenie oraz wchodzenie po schodach, ale wychodzi jej to coraz lepiej. W czasie turnusu postawiliśmy zatem na logopedię, ponieważ chcielibyśmy, by zaczęła ona więcej mówić. Przed turnusem mówiła pojedyncze słowa, ale czasami denerwowała się, gdy chciała nam coś przekazać, a my jej nie rozumieliśmy. Na miejscu okazało się, że pierwszy dzień był dla Werki trudny. Nie chciała współpracować z terapeutkami.
Jak zareagowałaś?
Marta: Trochę się wystraszyłam, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że Werka jest tylko dzieckiem i że wszystko jest tam dla niej nowe: panie, miejsce, dzieci. Na szczęście na drugi dzień Werka była już uśmiechnięta i radosna. Oswoiła się z nowościami. Z przyjemnością uczestniczyła w zajęciach. Doskonale odnalazła się w zajęciach grupowych. We wszystko co proponowały jej terapeutki, wchodziła całą sobą. Bardzo podobała jej się logorytmika, ponieważ uwielbia muzykę i ma poczucie rytmu.
Świetnie odnalazła się również w nowym miejscu. Zaprzyjaźniła się z kelnerkami, kucharkami i właścicielami ośrodka, w którym odbywał się turnus. Nie mówiąc, weszła z nimi w taką interakcję, że wszyscy ją poznali i polubili. Przyciągnęła ich do siebie swoją radością. Jej uśmiech był zaraźliwy. To było piękne.
Bardzo się ucieszyliśmy z Maćkiem, gdy w czasie zajęć logopedycznych zaczęła wypowiadać litery i sylaby. Uczyła się w ich trakcie także tworzenia prostych zdań z czasownikami. Cała ta praca, którą wykonała w czasie turnusu, procentuje teraz po powrocie do domu. Oczywiście przed nami jeszcze dużo wysiłku, ale jesteśmy pełni nadziei, że będzie coraz lepiej mówić.
Też coś wyniosłaś z tego turnusu?
Marta: Tak. Bardzo budujące były dla mnie świadectwa innych rodziców, którzy przyjechali ze swoimi chorymi dziećmi. Większość dzieci miała zespół Downa, ale były też dzieci niewidzące, niesłyszące czy z porażeniem mózgowym. Wymienialiśmy się swoimi doświadczeniami, podpowiadaliśmy sobie np. w kwestii różnych terapii i dobrych specjalistów.
Z jedną rodziną szczególnie mocno się zżyłam. Ich córeczka, Julka, jest w tym samym wieku co nasza Werka i również ma zespół Downa. Dziewczynki się zaprzyjaźniły, choć nie obyło się bez kłótni. Obie uczyły się bycia razem i funkcjonowania w grupie. W czasie niektórych zajęć pracowały ze sobą w parze.
Brakowało Weronice taty i rodzeństwa?
Marta: Pożegnanie z nimi było dla niej trudne. Gdy wsiedli oni z rowerami do pociągu, by dojechać do Świnoujścia, w którym zaczynali rajd, rozpłakała się. Stało się to tuż po tym, gdy zamknęły się za nimi drzwi pociągu. Jednak dni turnusu wypełniały jej liczne zajęcia, a także zabawy z nową przyjaciółką, Julką. Cały czas coś się działo, więc tej tęsknoty nie było tak bardzo widać. Bardzo się ucieszyła, gdy Maciek z dziećmi zakończyli rajd i przyjechali do nas. Od czasu naszego powrotu do domu chodzi krok w krok za tatą, Mają i Karolem, całuje ich i przytula. Jest szczęśliwa, że jesteśmy już wszyscy razem.
Czujecie się wykluczeni ze społeczeństwa przez to, że macie Werkę z zespołem Downa?
Marta: Nie. Nigdy nie spotkaliśmy się z odrzuceniem ze strony społeczeństwa czy ze złym traktowaniem ze strony kogokolwiek. Werka zaczepia obce osoby swoją radością. Reakcje ludzi na nią i jej uśmiech są zawsze pozytywne. Miłość Werki, którą darzy wszystkich ludzi, wraca do niej przy każdym takim spotkaniu.
Co chciałabyś przekazać rodzicom innych chorych dzieci?
Marta: Każde życie dziecka jest darem. Każde dziecko ma swój ogromny potencjał. Warto go rozwijać. Tworzyć dziecku możliwości do tego, by stawało się ono jak najbardziej samodzielne. Szukać nowych pomocy. Korzystać z doświadczeń innych rodziców w podobnej sytuacji.
Na życie z chorym dzieckiem trzeba patrzyć nie przez pryzmat ciągłych oczekiwań, frustracji i trudności, ale z radością, i nie poddawać się zniechęceniu. Najlepiej nie zastanawiać się, co będzie za pięć, dziesięć czy piętnaście lat, ale żyć tu i teraz, ciesząc się z tego, co dziecko osiąga. Starać się robić wszystko, co jest możliwe, by pomóc rozwijać się mu na miarę jego możliwości, jednocześnie przyjmując i godząc się z tymi ograniczeniami, które faktycznie mają miejsce.
A reszcie społeczeństwa?
Marta: Żeby nie bali się zespołu Downa, bo to nie jest wyrok. Kto się z nim oswoi, ten się go nie boi. Werka jest dla nas ogromną radością i darem. Nie jest karą, krzywdą czy trudem. Otwiera przed nami nowe drzwi i nowe możliwości. Dzięki niej rozwijamy się, poznajemy różnych ludzi i miejsca.
AG
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/wycieczka-rowerowa-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/wycieczka-rowerowa.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wycieczka-rowerowa-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wycieczka-rowerowa.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyjna-akcja-dla-zycia-1-1024x684.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyjna-akcja-dla-zycia-1.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyja-akcja-dla-zycia-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyja-akcja-dla-zycia.jpg">
Artykuł Zespół Downa to nie wyrok pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Skąd pomysł na Rajd Rowerowy Szlakiem Latarni Morskich?
Maciej: Dwa lata temu z Karolem przejechaliśmy na rowerach polskie wybrzeże od granicy z Niemcami do granicy z Rosją. Wystartowaliśmy ze Świnoujścia. Meta była w Piaskach. Trasa ta liczyła ponad 600 kilometrów. W tym roku moja żona Marta jechała na turnus rehabilitacyjny do Władysławowa z naszą najmłodszą, 4‑letnią córką Weroniką, która ma zespół Downa. Zastanawialiśmy się z naszymi starszymi dziećmi – 13-letnim Karolem i 11-letnią Mają, jak możemy zagospodarować ten czas. W związku z tym, że Mai bardzo podobały się fotograficzne i filmowe relacje ze wspomnianej przeze mnie wyprawy z Karolem oraz to, że jej brat wrócił z niej bardzo zadowolony, postanowiliśmy czas turnusu Werki spędzić na rowerowej wyprawie, by ewangelizować i opowiadać o życiu z Werką, ale też przy okazji odwiedzić trzynaście latarni morskich.
Pokonaliście na rowerach aż 532 kilometry! Nie bałeś się, że dzieci nie dadzą sobie rady?
Maciej: Maja i Karol jeżdżą na rowerach. Jeździłem z nimi na rowerach do różnych miejsc. Przykładowo w czerwcu tego roku w czasie jednodniowej rowerowej pielgrzymki śladami bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego pokonaliśmy aż 85 kilometrów. Zarówno Karol, jak i Maja świetnie sobie wtedy poradzili. Systematycznie przygotowywaliśmy się do naszego Rajdu Rowerowego Szlakiem Latarni Morskich, jeżdżąc razem na rowerach. Wszyscy lubimy aktywną formę wypoczynku. Obawiałem się jedynie o rzeczy, na które nie mamy wpływu jak np. pogoda.
Jak się okazało, Maja i Karol spisali się świetnie. Nie tylko pokonali tę trasę, ale bardzo dobrze ze sobą i ze mną współpracowali. Pomagali rozbijać i chować namiot, pakować śpiwory i karimaty. Często się śmiali. Dużo ze sobą rozmawiali. Umocnili swoją relację. Karol wiele razy pomagał Mai wepchnąć rower pod większą górkę, ale muszę przyznać, że Maja udowodniła, iż ma w sobie zaciętość i ducha walki.
Jednym z wymiarów rajdu był ten ewangelizacyjny. Dlaczego?
Maciej: Jesteśmy z Martą zaangażowani w ewangelizację. Nasza przygoda z nią zaczęła się jeszcze zanim urodziła nam się Weronika. Przed ślubem rozmawialiśmy z Martą o tym, jakie mamy pragnienia co do relacji w naszym przyszłym małżeństwie. Życie jednak zweryfikowało nasze pragnienia. Okazało się, że wcale nie jest tak, jak chcieliśmy.
W kościele niedaleko naszej parafii odbywał się kurs o nazwie Paweł. Ma on za zadanie formować ewangelizatorów. Dowiedzieliśmy się o nim, gdy do naszych drzwi zapukało dwóch księży Piotrów. Jak się okazało, dwa ostatnie dni kursu przeznaczone były na to, by jego uczestnicy chodzili od domu do domu i głosili Dobrą Nowinę. Księża zostali u nas na noc. Myśleliśmy, że zmęczeni po całym dniu, położą się spać już po kolacji. A oni usiedli z nami w salonie. Otworzyli Pismo Święte. I opowiadali nam o Panu Bogu, który jest kochającym Ojcem.
Jak zareagowaliście?
Maciej: Powiedzieliśmy: „Dobra, dobra, ale my tak tego nie przeżywamy. Kłócimy się. Mamy problemy z nałogami, z przebaczaniem”. Od tego spotkania z księżmi Piotrami zaczął się proces uzdrawiania naszej relacji. Trafiliśmy do Domowego Kościoła, później do diakonii ewangelizacji, za którą po jakimś czasie zaczęliśmy odpowiadać. Chcieliśmy dzielić się z innymi Dobrą Nowiną. Zaczęliśmy ewangelizować, jeżdżąc do wielu parafii.
Kiedy urodziła się Weronika, o której chorobie – zespole Downa, dowiedzieliśmy się dopiero po porodzie, w naszych uszach bardzo mocno zaczęły brzmieć słowa, które mówiliśmy do innych ludzi (i do siebie samych również) o tym, że Pan Bóg wszystkich bardzo kocha i że ma najlepszy plan dla życia każdego człowieka. Słowa te zaczęły w nas owocować. Uznaliśmy, że razem z naszą radosną i pełną energii Werką również możemy ewangelizować, być może będąc jeszcze bardziej wiarygodnymi świadkami zaufania Panu Bogu w sytuacji urodzenia niepełnosprawnego dziecka.
Jak ewangelizowaliście w czasie wakacyjnej rowerowej wyprawy?
Maciej: Przed rajdem planowaliśmy czynić to poprzez posty w mediach społecznościowych i tak robiliśmy. Do tego doszły także inne rzeczy. Jednego dnia jechałem w koszulce z napisem „Bóg cię kocha”. Największym zaskoczeniem były jednak dla mnie spotkania z ludźmi w czasie naszej drogi. Każdego dnia poznawaliśmy nowe osoby. Z niektórymi wymienialiśmy kilka słów. Z wieloma z nich prowadziliśmy dłuższe rozmowy. Dzieliliśmy się z nimi opowieścią o naszym rajdzie i jego celu. Wyjaśnialiśmy im, że jedziemy za życiem, ponieważ wierzymy, że dawcą życia jest Pan Bóg. On wszystkich kocha tak samo. Dla Niego nie trzeba być gwiazdą filmową, znanym aktorem czy kimś bogatym. Mówiliśmy, że my chcemy się tej miłości uczyć od Niego, na Jego podobieństwo kochać Werkę i każdą inną niepełnosprawną osobę. Nasza misja ewangelizacyjna łączyła się z misją pro-life.
Na czym ona polegała?
Maciej: Chcieliśmy pokazać innym rodzinom i społeczeństwu, że żyjemy z pasją, mimo że mamy Werkę z zespołem Downa i że posiadanie chorego dziecka nie ogranicza tak, jak niektórzy sądzą. Celem rajdu stało się dla nas oswajanie ludzi z zespołem Downa. W mediach społecznościowych pokazywaliśmy więc zarówno relacje z trasy, ale także z turnusu rehabilitacyjnego, na którym przebywały Marta z Werką. Wszystko po to, by nasz przekaz był żywy i autentyczny. W nasze relacje wpletliśmy jeszcze cytaty z wypowiedzi i tekstów kard. Stefana Wyszyńskiego, który był zagorzałym obrońcą życia człowieka.
Zawsze byliście pro-life?
Maciej: Przed pojawieniem się Werki uczestniczyliśmy w marszach za życiem we Włocławku. Z perspektywy czasu widzę jednak, że Pan Bóg przygotowywał nas do większego zaangażowania się w działalność pro-life. Robił to małymi kroczkami. Przykładowo, będąc uczniem szkoły podstawowej, przez kilka lat w każdy piątek wieczorem razem z moimi starszymi braćmi i naszą nauczycielką chodziłem do domu pomocy społecznej, by uczyć się tańczyć z dziećmi z niepełnosprawnościami. Pamiętam, że moją taneczną partnerką była wtedy Ela z zespołem Downa.
Spotkaliście się z jakimiś negatywnymi reakcjami na wasze świadectwo?
Maciej: Nie. W zdecydowanej większości ludzie reagowali neutralnie. Zdarzały się również pozytywne reakcje. Poznaliśmy uśmiechniętych i życzliwych Agnieszkę i Maćka z Tarnowa, którzy jechali na rowerach ze swoimi dziećmi – 9‑letnią Paulinką z zespołem Downa i 3‑letnim Patrykiem. Spotkaliśmy ich w pobliżu latarni morskiej Czołpino. Mama wiozła w foteliku na swoim rowerze Patryka, a tata jechał na dwuosobowym rowerze z Paulinką, która również pedałowała!
Wymieniliśmy się doświadczeniami w wychowywaniu dzieci z niepełnosprawnościami. Po kwadransie rozmowy czuliśmy się tak, jakbyśmy byli rodziną. Powiedziałem Maćkowi, tacie Paulinki i Patryka, że podziwiam go, ponieważ zaobserwowałem, że często ojcowie chorych dzieci dezerterują zaraz po dowiedzeniu się o chorobie dziecka lub wkrótce po tym. On też to zauważył. Spędziliśmy ze sobą więcej czasu. Zachwyciłem się tym, że Paulinka ładnie mówi, że weszła na latarnię morską oraz że nie miała lęku wysokości. A Agnieszka i Maciek ucieszyli się z tego, że relacją ze spotkania z nimi podzieliliśmy się w naszych mediach społecznościowych.
Rozmawialiśmy także z dorosłymi niepełnosprawnymi osobami, rodzicami lub matkami chorych i zdrowych dzieci. Z blisko trzydziestoma osobami spotkanymi w czasie rajdu wymieniłem się numerami telefonów.
Ważnym punktem na waszej trasie był Szpital im. św. Wojciecha w Gdańsku. Dlaczego?
Maciej: Odwiedziliśmy w nim kardiochirurga, prof. Ireneusza Haponiuka, ordynatora Oddziału Kardiochirurgii Dziecięcej, by po raz kolejny podziękować mu za operacje, które uratowały życie Werki, i za atmosferę troski, empatii, wsparcia, towarzyszenia, którą wraz z personelem swojego oddziału wytwarzają nad chorymi dziećmi i ich rodzicami.
Tęskniliście za Martą i Weroniką?
Maciej: Tak. Codziennie były one w naszych sercach i każdego dnia opowiadaliśmy o nich ludziom, których poznawaliśmy na trasie. Wieczorami byliśmy zmęczeni po całym dniu pedałowania. Musieliśmy przygotować sobie nocleg. Było zatem mniej czasu na myślenie, niż gdybyśmy w czasie turnusu czekali na nie w domu. Wtedy tęsknota byłaby większa.
Czego nauczyła cię trasa, którą pokonałeś?
Maciej: Pokory i zaufania. Udało nam się pokonać plażą na rowerach 26-kilometrowy odcinek trasy pomiędzy latarnią morską Czołpino a Łebą, choć doświadczeni rowerzyści na forum pisali mi, że nie damy rady, zwłaszcza ja na swoim rowerze z cienkimi oponami i z dużym obciążeniem w sakwach. Mimo wszystko zdecydowaliśmy się na ten wyczyn. Były dreszczyk emocji i stres, ale za to trasa była piękna. Pomógł nam bardzo mocny wiatr wiejący w nasze plecy.
Gdy przejechaliśmy plażę, byliśmy przemoczeni i brudni. Podobnie wyglądały nasze rowery. Słońce zachodziło. Zrobiło się zimno. Z tego powodu zmieniliśmy plany noclegowe, gdyż początkowo chcieliśmy tę noc spędzić pod namiotem. Zaczęliśmy szukać noclegu. Przypadkowo spotkani panowie powiedzieli nam, że w szczycie sezonu nie uda nam się znaleźć kwatery na jedną noc.
Nie poddaliśmy się. W jednym pensjonacie odmówili nam noclegu. W drugim również. I w trzecim. A robiło się coraz ciemniej i zimniej. Wtedy też po raz pierwszy i ostatni Maja z Karolem zaczęli narzekać, bo było im zimno. Pomodliliśmy się. Poprosiliśmy też o modlitwę Martę i zaprzyjaźnionego księdza. Trafiliśmy później na duże pole namiotowe. W recepcji siedziały dwie panie. Opowiedziałem im o naszej wyprawie i jej celu. Poprosiłem o nocleg na tę jedną noc. Panie wydały mi kluczyk do domku. Ucieszyliśmy się wtedy ogromnie, że będziemy mieli gdzie spać. Wyciągnąłem portfel, by zapłacić, ale panie stanowczo odmówiły przyjęcia jakichkolwiek pieniędzy. Wstały za to i mocno nas wszystkich przytuliły. Jak mamy.
Planujecie powtórzyć rajd w przyszłym roku?
Maciej: Tak. Chcemy zapisać Werkę na kolejny turnus rehabilitacyjny. Jeśli okoliczności pozwolą, to wybierzemy się z Mają i Karolem w jego czasie na kolejny rajd, który najprawdopodobniej nazwiemy II Rajdem Rowerowym Za Życiem. Chcielibyśmy zacząć go w Gdańsku, pojechać do Piasków i dalej trasą Green Velo, która przebiega niedaleko wschodniej granicy Polski. Będziemy dążyć do tego, by jako Rajd Rowerowy Za Życiem w ciągu kolejnych lat etapami objechać Polskę dookoła.
Cieszymy się, że w czasie rajdu zadziało się więcej, niż sobie założyliśmy, planując akcję w mediach społecznościowych. Ważni są dla nas ludzie, których poznaliśmy i którym mogliśmy opowiedzieć o naszej wierze i o życiu z niepełnosprawnym dzieckiem. O naszej codzienności, która nie wyklucza nas z życia społecznego i daje prawdziwą radość.
A jak Werka radziła sobie na turnusie rehabilitacyjnym?
Marta: Weronika wciąż zmaga się z obniżonym napięciem mięśniowym, musi ćwiczyć chodzenie oraz wchodzenie po schodach, ale wychodzi jej to coraz lepiej. W czasie turnusu postawiliśmy zatem na logopedię, ponieważ chcielibyśmy, by zaczęła ona więcej mówić. Przed turnusem mówiła pojedyncze słowa, ale czasami denerwowała się, gdy chciała nam coś przekazać, a my jej nie rozumieliśmy. Na miejscu okazało się, że pierwszy dzień był dla Werki trudny. Nie chciała współpracować z terapeutkami.
Jak zareagowałaś?
Marta: Trochę się wystraszyłam, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że Werka jest tylko dzieckiem i że wszystko jest tam dla niej nowe: panie, miejsce, dzieci. Na szczęście na drugi dzień Werka była już uśmiechnięta i radosna. Oswoiła się z nowościami. Z przyjemnością uczestniczyła w zajęciach. Doskonale odnalazła się w zajęciach grupowych. We wszystko co proponowały jej terapeutki, wchodziła całą sobą. Bardzo podobała jej się logorytmika, ponieważ uwielbia muzykę i ma poczucie rytmu.
Świetnie odnalazła się również w nowym miejscu. Zaprzyjaźniła się z kelnerkami, kucharkami i właścicielami ośrodka, w którym odbywał się turnus. Nie mówiąc, weszła z nimi w taką interakcję, że wszyscy ją poznali i polubili. Przyciągnęła ich do siebie swoją radością. Jej uśmiech był zaraźliwy. To było piękne.
Bardzo się ucieszyliśmy z Maćkiem, gdy w czasie zajęć logopedycznych zaczęła wypowiadać litery i sylaby. Uczyła się w ich trakcie także tworzenia prostych zdań z czasownikami. Cała ta praca, którą wykonała w czasie turnusu, procentuje teraz po powrocie do domu. Oczywiście przed nami jeszcze dużo wysiłku, ale jesteśmy pełni nadziei, że będzie coraz lepiej mówić.
Też coś wyniosłaś z tego turnusu?
Marta: Tak. Bardzo budujące były dla mnie świadectwa innych rodziców, którzy przyjechali ze swoimi chorymi dziećmi. Większość dzieci miała zespół Downa, ale były też dzieci niewidzące, niesłyszące czy z porażeniem mózgowym. Wymienialiśmy się swoimi doświadczeniami, podpowiadaliśmy sobie np. w kwestii różnych terapii i dobrych specjalistów.
Z jedną rodziną szczególnie mocno się zżyłam. Ich córeczka, Julka, jest w tym samym wieku co nasza Werka i również ma zespół Downa. Dziewczynki się zaprzyjaźniły, choć nie obyło się bez kłótni. Obie uczyły się bycia razem i funkcjonowania w grupie. W czasie niektórych zajęć pracowały ze sobą w parze.
Brakowało Weronice taty i rodzeństwa?
Marta: Pożegnanie z nimi było dla niej trudne. Gdy wsiedli oni z rowerami do pociągu, by dojechać do Świnoujścia, w którym zaczynali rajd, rozpłakała się. Stało się to tuż po tym, gdy zamknęły się za nimi drzwi pociągu. Jednak dni turnusu wypełniały jej liczne zajęcia, a także zabawy z nową przyjaciółką, Julką. Cały czas coś się działo, więc tej tęsknoty nie było tak bardzo widać. Bardzo się ucieszyła, gdy Maciek z dziećmi zakończyli rajd i przyjechali do nas. Od czasu naszego powrotu do domu chodzi krok w krok za tatą, Mają i Karolem, całuje ich i przytula. Jest szczęśliwa, że jesteśmy już wszyscy razem.
Czujecie się wykluczeni ze społeczeństwa przez to, że macie Werkę z zespołem Downa?
Marta: Nie. Nigdy nie spotkaliśmy się z odrzuceniem ze strony społeczeństwa czy ze złym traktowaniem ze strony kogokolwiek. Werka zaczepia obce osoby swoją radością. Reakcje ludzi na nią i jej uśmiech są zawsze pozytywne. Miłość Werki, którą darzy wszystkich ludzi, wraca do niej przy każdym takim spotkaniu.
Co chciałabyś przekazać rodzicom innych chorych dzieci?
Marta: Każde życie dziecka jest darem. Każde dziecko ma swój ogromny potencjał. Warto go rozwijać. Tworzyć dziecku możliwości do tego, by stawało się ono jak najbardziej samodzielne. Szukać nowych pomocy. Korzystać z doświadczeń innych rodziców w podobnej sytuacji.
Na życie z chorym dzieckiem trzeba patrzyć nie przez pryzmat ciągłych oczekiwań, frustracji i trudności, ale z radością, i nie poddawać się zniechęceniu. Najlepiej nie zastanawiać się, co będzie za pięć, dziesięć czy piętnaście lat, ale żyć tu i teraz, ciesząc się z tego, co dziecko osiąga. Starać się robić wszystko, co jest możliwe, by pomóc rozwijać się mu na miarę jego możliwości, jednocześnie przyjmując i godząc się z tymi ograniczeniami, które faktycznie mają miejsce.
A reszcie społeczeństwa?
Marta: Żeby nie bali się zespołu Downa, bo to nie jest wyrok. Kto się z nim oswoi, ten się go nie boi. Werka jest dla nas ogromną radością i darem. Nie jest karą, krzywdą czy trudem. Otwiera przed nami nowe drzwi i nowe możliwości. Dzięki niej rozwijamy się, poznajemy różnych ludzi i miejsca.
AG
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/wycieczka-rowerowa-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/wycieczka-rowerowa.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wycieczka-rowerowa-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wycieczka-rowerowa.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyjna-akcja-dla-zycia-1-1024x684.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyjna-akcja-dla-zycia-1.jpg">
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
" data-image-caption data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyja-akcja-dla-zycia-1024x683.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2021/07/rodzinna-wakacyja-akcja-dla-zycia.jpg">
Artykuł Zespół Downa to nie wyrok pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
List do przyjaciół: Komu przeszkadza prawda o pedofilii?
Polski ksiądz prof. Dariusz Oko został skazany przez sąd w Niemczech na 120 dni więzienia lub 4800 euro grzywny za opublikowanie artykułu naukowego dotyczącego powiązań między homoseksualizmem a pedofilią. O sprawie od kilku dni głośno jest w mediach. Wiele osób myśli, że takie rzeczy dzieją się tylko na zachodzie. Nic bardziej mylnego.
Artykuł List do przyjaciół: Komu przeszkadza prawda o pedofilii? pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł List do przyjaciół: Komu przeszkadza prawda o pedofilii? pochodzi z serwisu Strona Życia.
Mrs. Universe 2022 – Victoria Petersen – ambasadorka obrony życia
Victoria Petersen z USA, która została ukoronowana na Mrs. Universe 2022 w dniu 22 lipca br., jest gorącą zwolenniczką obrony życia. Jej matka nie zdecydowała się na aborcję, ona jednak w wieku 12 lat została oddana do rodziny zastępczej. Obecnie wykorzystuje swoją pozycję do promocji ruchu pro-life w USA i pełni rolę jego ambasadorki. Jej celem jest także poprawa systemu opieki zastępczej w Stanach Zjednoczonych.
- Aborcja nie jest rozwiązaniem dla cierpiących dzieci – mówi Victoria. – Moja mama nieustannie powtarzała, że kiedy po raz pierwszy zobaczyła mnie na obrazie USG z złożonymi rączkami, wiedziała, że mnie kocha i na pewno mnie urodzi. Ze względu na jej wybór stałam się dorosłą kobietą, która z pasją poświęca swój czas na rzecz wyeliminowania cierpienia maleńkich osób w łonie matki oraz dzieci oddanych do opieki zastępczej.
- Aborcja nie jest rozwiązaniem dla cierpiących dzieci – mówi Victoria. – Moja mama nieustannie powtarzała, że kiedy po raz pierwszy zobaczyła mnie na obrazie USG z złożonymi rączkami, wiedziała, że mnie kocha i na pewno mnie urodzi. Ze względu na jej wybór stałam się dorosłą kobietą, która z pasją poświęca swój czas na rzecz wyeliminowania cierpienia maleńkich osób w łonie matki oraz dzieci oddanych do opieki zastępczej.
Czwarty stan w Meksyku zalegalizował aborcję – katoliccy biskupi protestują!
Agencja Reutersa poinformowała, że Meksykański stan Veracruz zalegalizował zabijanie nienarodzonych dzieci. Stało się to podczas nocnego, tajnego głosowania – 25 głosów było za i 13 przeciwko. Meksykańska Partia Odrodzenia Narodowego „Morena”, która zdecydowanie popiera ruch aborcyjny, wykorzystała swoją przewagę i zatwierdziła zmianę prawa wbrew licznym protestom społecznym. Po cichu, ale skutecznie!
Ks. Dariusz Oko został skazany za tzw. „mowę nienawiści”
4800 euro grzywny lub 120 dni aresztu – tyle wynosi kara, na jaką na ks. Dariusza Oko skazał sąd w Kolonii (Niemcy). Sprawa dotyczy artykułu opublikowanego w periodyku „Theologisches” dotyczącego działania tzw. lawendowej mafii w Kościele i wykorzystywania kleryków.
Artykuł Ks. Dariusz Oko został skazany za tzw. „mowę nienawiści” pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Ks. Dariusz Oko został skazany za tzw. „mowę nienawiści” pochodzi z serwisu Strona Życia.
Zabiegi w łonie matki
W Polsce diagnostyka prenatalna stoi na bardzo dobrym poziomie, położnicy mogą wykryć wady u nienarodzonego dziecka odpowiednio wcześnie. Bez diagnostyki prenatalnej terapia nie byłaby możliwa. Leczenie prenatalne rozwija się z dużym powodzeniem. W naszym kraju przeprowadza się wszystkie możliwe rodzaje operacji w łonie matki.
„Szczęśliwie wkroczyliśmy w okres, w którym płód może być uznany za naszego drugiego pacjenta do leczenia. (…) Uważamy, ze to są najciekawsze czasy do wykonywania tego zawodu. Kto, jeszcze kilka lat temu, mógł przypuszczać, że moglibyśmy służyć płodowi jako lekarze?” – powiedzieli lekarze już 1980 roku.
Samuel Alexander Armas z Atlanty ma dziś 21 lat. Gdy miał 14 tygodni życia prenatalnego, zdiagnozowano u niego rozszczep kręgosłupa. Rodzice nie zgodzili się na sugerowaną im aborcję. Lekarz Joseph Bruner z zespołem z centrum medycznego w Nashville przeprowadził operację. Było to 19 sierpnia 1999 roku, kiedy Sam miał 21 tygodni. Za pomocą cesarskiego cięcia lekarz wyjął macicę i zrobił w niej niewielkie nacięcie, przez które wykonał operację. Trzeba było do niej przygotować miniaturowe narzędzia chirurgiczne. Nici, których użyto, były cieńsze od ludzkiego włosa! Podczas operacji rączka Sama owinęła się dookoła palca lekarza. Dr Bruner stwierdził, że to była najbardziej wzruszająca chwila w jego życiu.
Dziś Samuel gra w koszykówkę i jest wolontariuszem w organizacjach działających na rzecz osób z niepełnosprawnością. Mówi: „Z biegiem czasu coraz bardziej postrzegałem rozszczep kręgosłupa jako błogosławieństwo, a coraz mniej jako przeszkodę. Zmianę mojego nastawienia całkowicie przypisuję Bogu, ponieważ bez Niego moje nastawienie i styl życia prawdopodobnie byłyby zupełnie inne, więc znajdź dobro tu, gdzie jesteś. Nie siedź w domu i nie licz swoich przeszkód, wyjdź i zamień te przeszkody w błogosławieństwa i używaj ich na chwałę Bożą. Niezależnie od trudności możesz zrobić wszystko, na co masz ochotę”.
Słynna operacja z Atlanty zapoczątkowała na początku nieśmiałą dyskusję o terapii płodu. W języku medycznym określenia tego używamy w stosunku do dziecka nienarodzonego od 9. tygodnia ciąży. Co warto zapamiętać z tego odcinka to fakt, że bardzo skomplikowane operacje wewnątrzmaciczne nie są już eksperymentami medycznymi, ale planowymi zabiegami z procedurą. Odbywają się nie tylko za granicą, ale także u nas, w Polsce. Świadczenia te są refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Operacje te odbywają się w „podwójnym” znieczuleniu. Do zabiegu znieczula się nie tylko matkę, ale również dziecko. Naukowcy wskazują na konieczność znieczulania dziecka nienarodzonego nie tylko ze względu na poszanowanie praw człowieka, które mu przysługują, ale również dlatego, że ból i związany z nim stres mogą mieć długotrwałe konsekwencje neurorozwojowe. „Zapobieganie bólowi należy do podstawowych praw człowieka, przysługujących niezależnie od wieku – z tego powodu opieka należna wcześniakom powinna dotyczyć także płodów” – napisali naukowcy z oddziału anestezjologii ze szpitala w Bristolu w Wielkiej Brytanii.
Wady wrodzone rozwojowe występują u 2 – 4 % noworodków i są główną przyczyną ich zgonów. W Polsce rodzice mogą otrzymać pomoc w Bytomiu, Łodzi, Gdańsku i dwóch szpitalach w Warszawie. Dzięki rozwojowi terapii wewnątrzmacicznej, część wad uznawanych dotąd za ciężkie lub letalne – stają się tzw. wadami naprawialnymi. W Polsce lekarze wykonują co roku ok. 300 tego typu zabiegów przy szacowanym zapotrzebowaniu na 2000 zabiegów rocznie.
Zabiegi, które można wykonać już w okresie prenatalnym to m.in.: uropatie zaporowe, małowodzie, wielowodzie, wodogłowie wewnętrzne, nieimmunologiczny obrzęk płodu, wytrzewienie wrodzone, zespół podkradania w ciąży bliźniaczej, czy rozszczep kręgosłupa jak w przypadku Samuela.
Warto wiedzieć, że np. nieimmunologiczny uogólniony obrzęk płodu – nieleczony w 90 % prowadzi do śmierci dziecka jeszcze przed narodzeniem. Podjęcie terapii w czasie ciąży daje dziecku 75% szansę na przeżycie.
MG‑N
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-06-1024x713.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-06.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-03-1024x742.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-03.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-02-1024x721.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-02.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-01-1024x755.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-01.jpg">
Artykuł Zabiegi w łonie matki pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
„Szczęśliwie wkroczyliśmy w okres, w którym płód może być uznany za naszego drugiego pacjenta do leczenia. (…) Uważamy, ze to są najciekawsze czasy do wykonywania tego zawodu. Kto, jeszcze kilka lat temu, mógł przypuszczać, że moglibyśmy służyć płodowi jako lekarze?” – powiedzieli lekarze już 1980 roku.
Samuel Alexander Armas z Atlanty ma dziś 21 lat. Gdy miał 14 tygodni życia prenatalnego, zdiagnozowano u niego rozszczep kręgosłupa. Rodzice nie zgodzili się na sugerowaną im aborcję. Lekarz Joseph Bruner z zespołem z centrum medycznego w Nashville przeprowadził operację. Było to 19 sierpnia 1999 roku, kiedy Sam miał 21 tygodni. Za pomocą cesarskiego cięcia lekarz wyjął macicę i zrobił w niej niewielkie nacięcie, przez które wykonał operację. Trzeba było do niej przygotować miniaturowe narzędzia chirurgiczne. Nici, których użyto, były cieńsze od ludzkiego włosa! Podczas operacji rączka Sama owinęła się dookoła palca lekarza. Dr Bruner stwierdził, że to była najbardziej wzruszająca chwila w jego życiu.
Dziś Samuel gra w koszykówkę i jest wolontariuszem w organizacjach działających na rzecz osób z niepełnosprawnością. Mówi: „Z biegiem czasu coraz bardziej postrzegałem rozszczep kręgosłupa jako błogosławieństwo, a coraz mniej jako przeszkodę. Zmianę mojego nastawienia całkowicie przypisuję Bogu, ponieważ bez Niego moje nastawienie i styl życia prawdopodobnie byłyby zupełnie inne, więc znajdź dobro tu, gdzie jesteś. Nie siedź w domu i nie licz swoich przeszkód, wyjdź i zamień te przeszkody w błogosławieństwa i używaj ich na chwałę Bożą. Niezależnie od trudności możesz zrobić wszystko, na co masz ochotę”.
Słynna operacja z Atlanty zapoczątkowała na początku nieśmiałą dyskusję o terapii płodu. W języku medycznym określenia tego używamy w stosunku do dziecka nienarodzonego od 9. tygodnia ciąży. Co warto zapamiętać z tego odcinka to fakt, że bardzo skomplikowane operacje wewnątrzmaciczne nie są już eksperymentami medycznymi, ale planowymi zabiegami z procedurą. Odbywają się nie tylko za granicą, ale także u nas, w Polsce. Świadczenia te są refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Operacje te odbywają się w „podwójnym” znieczuleniu. Do zabiegu znieczula się nie tylko matkę, ale również dziecko. Naukowcy wskazują na konieczność znieczulania dziecka nienarodzonego nie tylko ze względu na poszanowanie praw człowieka, które mu przysługują, ale również dlatego, że ból i związany z nim stres mogą mieć długotrwałe konsekwencje neurorozwojowe. „Zapobieganie bólowi należy do podstawowych praw człowieka, przysługujących niezależnie od wieku – z tego powodu opieka należna wcześniakom powinna dotyczyć także płodów” – napisali naukowcy z oddziału anestezjologii ze szpitala w Bristolu w Wielkiej Brytanii.
Wady wrodzone rozwojowe występują u 2 – 4 % noworodków i są główną przyczyną ich zgonów. W Polsce rodzice mogą otrzymać pomoc w Bytomiu, Łodzi, Gdańsku i dwóch szpitalach w Warszawie. Dzięki rozwojowi terapii wewnątrzmacicznej, część wad uznawanych dotąd za ciężkie lub letalne – stają się tzw. wadami naprawialnymi. W Polsce lekarze wykonują co roku ok. 300 tego typu zabiegów przy szacowanym zapotrzebowaniu na 2000 zabiegów rocznie.
Zabiegi, które można wykonać już w okresie prenatalnym to m.in.: uropatie zaporowe, małowodzie, wielowodzie, wodogłowie wewnętrzne, nieimmunologiczny obrzęk płodu, wytrzewienie wrodzone, zespół podkradania w ciąży bliźniaczej, czy rozszczep kręgosłupa jak w przypadku Samuela.
Warto wiedzieć, że np. nieimmunologiczny uogólniony obrzęk płodu – nieleczony w 90 % prowadzi do śmierci dziecka jeszcze przed narodzeniem. Podjęcie terapii w czasie ciąży daje dziecku 75% szansę na przeżycie.
MG‑N
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-06-1024x713.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-06.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-03-1024x742.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-03.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-02-1024x721.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-02.jpg">
Fot.: Michael Clancy
" data-image-caption="Operacja Samuela
" data-medium-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-01-1024x755.jpg" data-large-file="https://pro-life.pl/wp-content/uploads/2020/09/samuel-s-surgery-01.jpg">
Artykuł Zabiegi w łonie matki pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Międzynarodowe ruchy obrony życia mają nową flagę pro-life
W poniedziałek 26 maja 2021 roku ogłoszono wyniki konkursu na nową flagę ruchów obrony życia. Jest ona kolorowa, optymistyczna i zawiera wiele symbolicznych znaczeń. Konkurs na opracowanie flagi ruchów obrony życia był wspólnym projektem dużej koalicji krajowych, międzynarodowych, państwowych i wspólnotowych organizacji pro-life pod wspólną nazwą Pro-Life Flag Project. Celem było utworzenie powszechnie rozpoznawalnego, jednoczącego symbolu ruchu pro-life.
Dr Stojan Adasević kiedyś zabijał nawet 35 nienarodzonych dzieci dziennie. Dziś walczy w obronie życia
Nie brakuje lekarzy, którzy zdecydowali się porzucić hipokryzję, w której żyli, dzięki czemu przestali wykonywać aborcje i stanęli po stronie życia. Należy do nich dr Anthony Levatino, w Polsce prof. Bogdan Chazan, który ratowanie życia dziecka przypłacił utratą stanowiska. Kolejnym takim lekarzem jest dr Stojan Adasević z Serbii.
Artykuł Dr Stojan Adasević kiedyś zabijał nawet 35 nienarodzonych dzieci dziennie. Dziś walczy w obronie życia pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Dr Stojan Adasević kiedyś zabijał nawet 35 nienarodzonych dzieci dziennie. Dziś walczy w obronie życia pochodzi z serwisu Strona Życia.
Aborcja nie jest „prawem człowieka”
Stolica Apostolska odrzuciła twierdzenie zawarte w raporcie przyjętym przez Parlament Europejski, jakoby aborcja była „prawem człowieka” – stwierdził sekretarz ds. stosunków z państwami, abp Paul Richard Gallagher.
24 czerwca Parlament Europejski przyjął raport Maićia, który określa aborcję jako „podstawową opiekę zdrowotną” i stara się przedefiniować klauzulę sumienia jako „odmowę opieki medycznej”.
„Oczywiście nie trudno sobie wyobrazić, jakie jest stanowisko Stolicy Apostolskiej w tej sprawie. Jesteśmy przeciwni idei, jakoby aborcja była prawem człowieka” – powiedział w wywiadzie dla Rádio Renascença szef watykańskiej dyplomacji.
Kontrowersyjny projekt rezolucji pod nazwą „Zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz prawa w tej dziedzinie w UE w kontekście zdrowia kobiet” stwierdza, że naruszanie „zdrowia i praw seksualnych i reprodukcyjnych” jest „formą przemocy wobec kobiet i dziewcząt”. Wszystkie kraje członkowskie UE mają zapewnić powszechny dostęp do legalnej aborcji oraz do upowszechniania środków antykoncepcyjnych, a także do udostępnienia sztucznego zapłodnienia. Ogranicza wolność sumienia oraz wprowadza zakaz krytyki ideologicznej koncepcji „praw seksualnych”.
Zapytany o zagrożenie dla sprzeciwu sumienia, abp Gallagher wyraził rozczarowanie eliminowaniem klauzuli sumienia. Zauważył, że jest to tendencja rosnąca w wielu częściach świata.
Państwo Polskie nie może godzić się na tak zwany Raport Matića, który nazywa aborcję prawem człowieka i sprzeciwia się wolności sumienia. Wskazanie aborcji jako „prawo człowieka” jest niedorzeczne, ponieważ wiele razy Europejski Trybunał Praw Człowieka zaznaczał, że taki pogląd nie istnieje. Prawo do życia jest podstawowym prawem każdego człowieka. Sam projekt nie jest aktem prawnym o charakterze wiążącym, ale ma ogromny wpływ na interpretację prawa przez inne kraje członkowskie UE.
JB
Artykuł Aborcja nie jest „prawem człowieka” pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
24 czerwca Parlament Europejski przyjął raport Maićia, który określa aborcję jako „podstawową opiekę zdrowotną” i stara się przedefiniować klauzulę sumienia jako „odmowę opieki medycznej”.
„Oczywiście nie trudno sobie wyobrazić, jakie jest stanowisko Stolicy Apostolskiej w tej sprawie. Jesteśmy przeciwni idei, jakoby aborcja była prawem człowieka” – powiedział w wywiadzie dla Rádio Renascença szef watykańskiej dyplomacji.
Kontrowersyjny projekt rezolucji pod nazwą „Zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz prawa w tej dziedzinie w UE w kontekście zdrowia kobiet” stwierdza, że naruszanie „zdrowia i praw seksualnych i reprodukcyjnych” jest „formą przemocy wobec kobiet i dziewcząt”. Wszystkie kraje członkowskie UE mają zapewnić powszechny dostęp do legalnej aborcji oraz do upowszechniania środków antykoncepcyjnych, a także do udostępnienia sztucznego zapłodnienia. Ogranicza wolność sumienia oraz wprowadza zakaz krytyki ideologicznej koncepcji „praw seksualnych”.
Zapytany o zagrożenie dla sprzeciwu sumienia, abp Gallagher wyraził rozczarowanie eliminowaniem klauzuli sumienia. Zauważył, że jest to tendencja rosnąca w wielu częściach świata.
Państwo Polskie nie może godzić się na tak zwany Raport Matića, który nazywa aborcję prawem człowieka i sprzeciwia się wolności sumienia. Wskazanie aborcji jako „prawo człowieka” jest niedorzeczne, ponieważ wiele razy Europejski Trybunał Praw Człowieka zaznaczał, że taki pogląd nie istnieje. Prawo do życia jest podstawowym prawem każdego człowieka. Sam projekt nie jest aktem prawnym o charakterze wiążącym, ale ma ogromny wpływ na interpretację prawa przez inne kraje członkowskie UE.
JB
Artykuł Aborcja nie jest „prawem człowieka” pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Irlandia: dalsze prace nad projektem ustawy legalizującej eutanazję i medyczną pomoc w umieraniu zostały odrzucone
W październiku 2020 roku deputowany Dáil Éireann – niższej izby parlamentu Irlandii, Gino Kenny, z lewicowej partii Anti-Austerity Alliance–People Before Profit złożył projekt ustawy, która miała na celu zalegalizowanie wspomaganego samobójstwa i eutanazji dla każdego obywatela Irlandii powyżej 18 roku życia, u którego zdiagnozowano śmiertelną chorobę. Projekt ten został obecnie całkowicie odrzucony na etapie prac wstępnych przez Komisję Sprawiedliwości Oireachtas (irlandzkiego parlamentu), która argumentowała, że może on skutkować znęcaniem się nad chorymi i bezbronnymi. Podobnie została zastopowana wcześniejsza inicjatywa ustawodawcza w 2015 roku.
Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy rozrodcze. Być może „na żywca”
Uniwersytet Kalifornijski w San Francisco (UCSF) prowadzi ponad 100 aborcyjnych programów szkoleniowych w całych USA, w tym takich, które uczą jak abortować dzieci po 21 tygodniu ciąży tak, by przeżyły swoją aborcję.
Artykuł Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy rozrodcze. Być może „na żywca” pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Wycinają abortowanym pod koniec ciąży dzieciom organy rozrodcze. Być może „na żywca” pochodzi z serwisu Strona Życia.
Nowe wyzwania nauki – co wiemy o zagrożeniach związanych z inżynierią genetyczną?
Nauki medyczne niesłychanie szybko się rozwijają. Szerokiej opinii publicznej eksperymenty te są ukazywane tylko fragmentarycznie w aspekcie wielkich osiągnięć medycyny, stwarzających nowe, wręcz rewelacyjne metody leczenia. Jest to oczywiście odbierane bardzo pozytywnie. Niestety szeroka opinia publiczna praktycznie bardzo niewiele wie, a często wręcz nie ma żadnej wiedzy, co dzieje się we współczesnych laboratoriach i co staje się już faktem możliwym do zrealizowania. Dotyczy to także wielu ludzi posiadających wyższe wykształcenie. Nasza wiedza dotyczy faktów sprzed ok. pięćdziesięciu lat, a o ostatnich odkryciach i wynikach badań praktycznie nie jesteśmy informowani. Wiedzę tę posiada tylko wąskie grono wyspecjalizowanych badaczy. Nauka, która sama w sobie jest (powinna być) moralnie neutralna, może jednak zostać użyta przeciwko człowiekowi, czego dramatyczne przykłady pokazuje nam wcale nie zbyt odległa historia.
USA: aborcja znowu języczkiem u wagi – jeden senator Demokrata za życiem wystarczy!
W amerykańskim Kongresie toczy się walka o zachowanie w przyszłorocznym budżecie tzw. poprawki Hyde’a, która zabrania używania pieniędzy od podatników na finansowanie aborcji. W Izbie Reprezentantów większość mają Demokraci, którzy programowo popierają aborcję. O wyniku tej batalii zadecyduje więc Senat, gdzie rozkład sił politycznych jest dokładnie po połowie (50 na 50). Tak więc wystarczy jeden senator, aby przeważyć szalę. Tym senatorem jest Demokrata pro-life – Joe Manchin, reprezentujący raczej konserwatywny stan – Wirginia Zachodnia.
W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej niż...
Są już dane dotyczące aborcji w roku 2020. Okazało się, że zabito 1076 ludzi przed ich narodzeniem. Większość przypadków dotyczyła podejrzenia o chorobę lub niepełnosprawność.
Artykuł W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej niż w poprzednim roku pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł W 2020 r. zabito w wyniku aborcji 1076 nienarodzonych dzieci! To i tak mniej niż w poprzednim roku pochodzi z serwisu Strona Życia.
Urząd miasta w Warszawie przekazał 130 tys. na pornograficzne spektakle
Prezydent Warszawy w dalszym ciągu finansuje z pieniędzy podatników deprawacyjne inicjatywy. Już po raz kolejny władze miasta przekazały ponad 100 tys. złotych grupie Teraz Poliż, która organizuje spektakle oparte o opowieści erotyczne. W zeszłych latach Ratusz przekazywał na podobne cele jeszcze większe sumy.
Artykuł Urząd miasta w Warszawie przekazał 130 tys. na pornograficzne spektakle pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Urząd miasta w Warszawie przekazał 130 tys. na pornograficzne spektakle pochodzi z serwisu Strona Życia.
Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są do szczepień. I nie tylko do nich
Tworzenie linii zarodkowych, a następnie korzystanie z nich, staje się we współczesnej medycynie codziennością. Idziemy dosłownie do celu po trupach. Czy tak musi być? Rozmawiamy na ten temat z dr n. med. Łucją Jarczewską.
Artykuł Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są do szczepień. I nie tylko do nich pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Tkanki abortowanych dzieci wykorzystywane są do szczepień. I nie tylko do nich pochodzi z serwisu Strona Życia.
Wredna manipulacja bez lukru
Wredna manipulacja – to delikatne określenie tego, co zrobiła pani położnik Alicja, która pracuje w szpitalu oraz prowadziła (do niedawna) swoje konto na Instagramie „Położnik bez lukru”.
Artykuł Wredna manipulacja bez lukru pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł Wredna manipulacja bez lukru pochodzi z serwisu Strona Życia.
W Szkocji powstała szkoła drag queen dla dzieci
Drag queen to zazwyczaj mężczyźni przebierający się za kobiety i wykonujący wyuzdane tańce przed publicznością, na przykład w klubach gejowskich. Teraz w stolicy Szkocji powstała „szkoła dragowa” dla dzieci od 11 roku życia. W planach był nawet kurs 5 -latków!
Artykuł W Szkocji powstała szkoła drag queen dla dzieci pochodzi z serwisu Strona Życia.
Artykuł W Szkocji powstała szkoła drag queen dla dzieci pochodzi z serwisu Strona Życia.
Rodzinna wakacyjna akcja dla życia
Maciej i Marta razem ze swoimi dziećmi Karolem, Mają i Weroniką chcą uświadomić społeczeństwu, że chore dzieci mają prawo do życia. Choć ich najmłodsza córka Weronika ma zespół Downa, jest dla nich ogromnym darem. Ta uśmiechnięta czterolatka wnosi w ich życie miłość i radość.
Maciej Komorowski, jego 11-letnia córka Maja i 13-letni syn Karol przejadą w tegoroczne wakacje na rowerach znaczną część polskiego wybrzeża. Pokonają ponad 500 kilometrów. Wyruszą ze Świnoujścia. Rajd zakończą we Władysławowie, docierając wcześniej na Hel. Ich trasa prowadzić będzie szlakiem latarni morskich. Termin wyprawy: 16–25 lipca 2021 r. W jej czasie żona Macieja, Marta Komorowska, będzie przebywać razem z najmłodszą córeczką, 4‑letnią Weroniką z zespołem Downa, na turnusie rehabilitacyjnym we Władysławowie.
Marta i Maciej Komorowscy odpowiadają za diakonię ewangelizacji Ruchu Światło-Życie diecezji włocławskiej. Maciej jest również członkiem Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji w tej diecezji. Wspólnie wymyślili wakacyjną akcję pro-life i ewangelizacyjną w jednym oraz zaplanowali dużą akcję informacyjną o niej internecie. Chcą, by każdego dnia ich posty docierały do ponad 30 tys. odbiorców. – Misją naszego rajdu rowerowego jest dzielenie się wiarą i tym, jak wygląda nasza codzienność od czasu pojawienia się Werki, która wymaga stałej rehabilitacji w domu i w przedszkolu integracyjnym. Jest ona dla nas ogromnym darem. Wnosi do naszej rodziny bardzo dużo miłości i radości. Równocześnie pomaga w zachowywaniu odpowiednich priorytetów, spowolnieniu tempa życia i niestawianiu sobie nierealnych oczekiwań – opowiada Maciej.
– Wierzymy, że internetowa forma preewangelizacji może pobudzać serca ludzi do wiary i realnie wpływać na zmianę postaw. Połączenie trwającego wydarzenia na żywo z aktywnym zaangażowaniem ludzi w mediach społecznościowych będzie atrakcyjne także dla młodzieży, którą chcemy gorąco zachęcić do śledzenia naszych rowerowych zmagań, przemyśleń z trasy oraz do obserwowania postępów Werki w czasie turnusu rehabilitacyjnego – uzupełnia.
– W codziennych relacjach będziemy dzielić się naszym doświadczeniem Bożej miłości. Pokażemy, jak dbamy o budowanie relacji w małżeństwie i w rodzinie. Bardzo zależy nam na tym, by jak najwięcej osób dowiedziało się od nas, że pojawienie się dziecka z niepełnosprawnością wcale nie musi oznaczać wycofania rodziny z życia społecznego czy jej stygmatyzacji. Zaprasza ją ono jedynie do zaangażowania na nieznanych jej wcześniej polach – wyjaśnia Marta Komorowska. – Swoją wakacyjną akcją w mediach społecznościowych zamierzamy przypomnieć i uświadomić ludziom, że dzieciom i osobom z zespołem Downa, ale również z innymi chorobami i niepełnosprawnościami, należy się miejsce w naszym społeczeństwie – dodaje.
Rajd jest dla rodziny Komorowskich jedną z wielu okazji w ciągu roku, by dzielić się z innymi postawą za życiem. W czasie rowerowej wyprawy Maciejowi, Mai i Karolowi będą towarzyszyć słowa Sługi Bożego ks. kard. Stefana Wyszyńskiego, którego rodzina wybrała na opiekuna rajdu: „Był czas, gdy ostrzegaliśmy: ratujcie w Polsce człowieka! Ratujcie nowe życie! Ratujcie prawo człowieka do urodzenia się na polskiej ziemi! – Opuszczano ręce. Ostrzegano mnie: tego tematu nie należy poruszać, bo jest niebezpieczny. Ja nie widzę w nim tematu politycznego, widzę temat narodowy: moralności i etyki narodowej… (…) To jest walka o człowieka. Walka o naród!”.
Relacje z poszczególnych etapów Rajdu Rowerowego Szlakiem Latarni Morskich oraz z turnusu rehabilitacyjnego małej, uśmiechniętej i radosnej Werki będzie można śledzić na Facebooku i Instagramie: @SoWeLove – Tak Więc Kochamy.
Rajd Rowerowy Szlakiem Latarni Morskich swoim honorowym patronatem objęli bp Krzysztof Wętkowski, ordynariusz diecezji włocławskiej, Oratorium św. Jana Bosko w Aleksandrowie Kujawskim oraz Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Agata Gołda
Artykuł Rodzinna wakacyjna akcja dla życia pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Maciej Komorowski, jego 11-letnia córka Maja i 13-letni syn Karol przejadą w tegoroczne wakacje na rowerach znaczną część polskiego wybrzeża. Pokonają ponad 500 kilometrów. Wyruszą ze Świnoujścia. Rajd zakończą we Władysławowie, docierając wcześniej na Hel. Ich trasa prowadzić będzie szlakiem latarni morskich. Termin wyprawy: 16–25 lipca 2021 r. W jej czasie żona Macieja, Marta Komorowska, będzie przebywać razem z najmłodszą córeczką, 4‑letnią Weroniką z zespołem Downa, na turnusie rehabilitacyjnym we Władysławowie.
Marta i Maciej Komorowscy odpowiadają za diakonię ewangelizacji Ruchu Światło-Życie diecezji włocławskiej. Maciej jest również członkiem Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji w tej diecezji. Wspólnie wymyślili wakacyjną akcję pro-life i ewangelizacyjną w jednym oraz zaplanowali dużą akcję informacyjną o niej internecie. Chcą, by każdego dnia ich posty docierały do ponad 30 tys. odbiorców. – Misją naszego rajdu rowerowego jest dzielenie się wiarą i tym, jak wygląda nasza codzienność od czasu pojawienia się Werki, która wymaga stałej rehabilitacji w domu i w przedszkolu integracyjnym. Jest ona dla nas ogromnym darem. Wnosi do naszej rodziny bardzo dużo miłości i radości. Równocześnie pomaga w zachowywaniu odpowiednich priorytetów, spowolnieniu tempa życia i niestawianiu sobie nierealnych oczekiwań – opowiada Maciej.
– Wierzymy, że internetowa forma preewangelizacji może pobudzać serca ludzi do wiary i realnie wpływać na zmianę postaw. Połączenie trwającego wydarzenia na żywo z aktywnym zaangażowaniem ludzi w mediach społecznościowych będzie atrakcyjne także dla młodzieży, którą chcemy gorąco zachęcić do śledzenia naszych rowerowych zmagań, przemyśleń z trasy oraz do obserwowania postępów Werki w czasie turnusu rehabilitacyjnego – uzupełnia.
– W codziennych relacjach będziemy dzielić się naszym doświadczeniem Bożej miłości. Pokażemy, jak dbamy o budowanie relacji w małżeństwie i w rodzinie. Bardzo zależy nam na tym, by jak najwięcej osób dowiedziało się od nas, że pojawienie się dziecka z niepełnosprawnością wcale nie musi oznaczać wycofania rodziny z życia społecznego czy jej stygmatyzacji. Zaprasza ją ono jedynie do zaangażowania na nieznanych jej wcześniej polach – wyjaśnia Marta Komorowska. – Swoją wakacyjną akcją w mediach społecznościowych zamierzamy przypomnieć i uświadomić ludziom, że dzieciom i osobom z zespołem Downa, ale również z innymi chorobami i niepełnosprawnościami, należy się miejsce w naszym społeczeństwie – dodaje.
Rajd jest dla rodziny Komorowskich jedną z wielu okazji w ciągu roku, by dzielić się z innymi postawą za życiem. W czasie rowerowej wyprawy Maciejowi, Mai i Karolowi będą towarzyszyć słowa Sługi Bożego ks. kard. Stefana Wyszyńskiego, którego rodzina wybrała na opiekuna rajdu: „Był czas, gdy ostrzegaliśmy: ratujcie w Polsce człowieka! Ratujcie nowe życie! Ratujcie prawo człowieka do urodzenia się na polskiej ziemi! – Opuszczano ręce. Ostrzegano mnie: tego tematu nie należy poruszać, bo jest niebezpieczny. Ja nie widzę w nim tematu politycznego, widzę temat narodowy: moralności i etyki narodowej… (…) To jest walka o człowieka. Walka o naród!”.
Relacje z poszczególnych etapów Rajdu Rowerowego Szlakiem Latarni Morskich oraz z turnusu rehabilitacyjnego małej, uśmiechniętej i radosnej Werki będzie można śledzić na Facebooku i Instagramie: @SoWeLove – Tak Więc Kochamy.
Rajd Rowerowy Szlakiem Latarni Morskich swoim honorowym patronatem objęli bp Krzysztof Wętkowski, ordynariusz diecezji włocławskiej, Oratorium św. Jana Bosko w Aleksandrowie Kujawskim oraz Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Agata Gołda
Artykuł Rodzinna wakacyjna akcja dla życia pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
1,4 mld dolarów na promowanie aborcji
Fundacja Billa i Melindy Gatesów przekaże w ciągu najbliższych pięciu lat 1,4 miliarda dolarów, aby zwiększyć dostęp do antykoncepcji i aborcji.
Fundacja od lat wspiera przemysł aborcyjny i przekazuje miliony dolarów do grup aborcyjnych m.in. do Planned Parenthood, The Population Council czy MSI Reproductive Choices. Teraz ogłosili plany wydania kolejnych 1,4 miliarda dolarów do 2026 roku na promowanie planowania rodziny na całym świecie.
„Wiemy, że kiedy kobiety kontrolują swoje ciała i swoją przyszłość, otwierają cykl wzmocnienia, który rozbrzmiewa dla przyszłych pokoleń” – powiedziała Melinda Gates w poście na stronie internetowej fundacji.
1,4 miliarda dolarów zostanie wydane na zwiększenie dostępu do antykoncepcji i wsparcie „sieci partnerów planowania rodziny”, takich jak UNFPA Supplies Partnership, Family Planning 2030, Global Financing Facility oraz nową inicjatywę Shaping Equitable Market Access ( SEMA ) w zakresie zdrowia reprodukcyjnego.
„Potwierdzamy również nasze 20-letnie zaangażowanie w planowanie rodziny, wspierając naszych partnerów w opracowywaniu nowych i ulepszonych technologii antykoncepcyjnych oraz zaspokajaniu potrzeb kobiet i dziewcząt w zakresie opieki wysokiej jakości” – napisała.
Według fundacji celem jest „wzmocnienie pozycji ekonomicznej kobiet, wzmocnienie zdrowia kobiet i dziewcząt oraz planowanie rodziny, a także przyspieszenie przywództwa kobiet”.
Chociaż Fundacja nie wspomniała konkretnie o aborcji, to jego podstawowym przesłaniem jest działanie nastawione przeciwko dzieciom. Fundacja Gatesa od dawna przekazuje miliony dolarów na zabijanie nienarodzonych dzieci.
Fundacja Gatesów przekazała co najmniej 81 milionów dolarów na działalność Planned Parenthood w przedziale czasu od 2009 do 2018 roku. Dodatkowo w 2012 roku przekazała 46,1 miliona dolarów brytyjskiej sieci aborcyjnej Marie Stopes International. Te dwie grupy co roku przeprowadzają miliony aborcji na nienarodzonych dzieciach na całym świecie.
Dochodzenie przeprowadzone przez Live Action News wykazało, że Fundacja Gatesa przekazała również prawie 68 milionów dolarów firmie DKT International, która wysyła leki i urządzenia aborcyjne na cały świat. Według jej rocznych raportów, wysłała 3,5 miliona „zestawów” do aborcji na całym świecie w 2018 roku i 4,2 miliona w 2019 roku.
Wspieranie aborcyjnych gigantów poprzez Fundację Billa i Melindy Gatesów spowodowała w zeszłym roku uśmiercenie ponad 46 milionów dzieci, w tym ponad milion w Stanach Zjednoczonych. Te dzieci były wyjątkowymi, żywymi istotami ludzkimi, które zasługiwały na prawo do życia.
JB
Źródło: lifenews.com
Artykuł 1,4 mld dolarów na promowanie aborcji pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Fundacja od lat wspiera przemysł aborcyjny i przekazuje miliony dolarów do grup aborcyjnych m.in. do Planned Parenthood, The Population Council czy MSI Reproductive Choices. Teraz ogłosili plany wydania kolejnych 1,4 miliarda dolarów do 2026 roku na promowanie planowania rodziny na całym świecie.
„Wiemy, że kiedy kobiety kontrolują swoje ciała i swoją przyszłość, otwierają cykl wzmocnienia, który rozbrzmiewa dla przyszłych pokoleń” – powiedziała Melinda Gates w poście na stronie internetowej fundacji.
1,4 miliarda dolarów zostanie wydane na zwiększenie dostępu do antykoncepcji i wsparcie „sieci partnerów planowania rodziny”, takich jak UNFPA Supplies Partnership, Family Planning 2030, Global Financing Facility oraz nową inicjatywę Shaping Equitable Market Access ( SEMA ) w zakresie zdrowia reprodukcyjnego.
„Potwierdzamy również nasze 20-letnie zaangażowanie w planowanie rodziny, wspierając naszych partnerów w opracowywaniu nowych i ulepszonych technologii antykoncepcyjnych oraz zaspokajaniu potrzeb kobiet i dziewcząt w zakresie opieki wysokiej jakości” – napisała.
Według fundacji celem jest „wzmocnienie pozycji ekonomicznej kobiet, wzmocnienie zdrowia kobiet i dziewcząt oraz planowanie rodziny, a także przyspieszenie przywództwa kobiet”.
Chociaż Fundacja nie wspomniała konkretnie o aborcji, to jego podstawowym przesłaniem jest działanie nastawione przeciwko dzieciom. Fundacja Gatesa od dawna przekazuje miliony dolarów na zabijanie nienarodzonych dzieci.
Fundacja Gatesów przekazała co najmniej 81 milionów dolarów na działalność Planned Parenthood w przedziale czasu od 2009 do 2018 roku. Dodatkowo w 2012 roku przekazała 46,1 miliona dolarów brytyjskiej sieci aborcyjnej Marie Stopes International. Te dwie grupy co roku przeprowadzają miliony aborcji na nienarodzonych dzieciach na całym świecie.
Dochodzenie przeprowadzone przez Live Action News wykazało, że Fundacja Gatesa przekazała również prawie 68 milionów dolarów firmie DKT International, która wysyła leki i urządzenia aborcyjne na cały świat. Według jej rocznych raportów, wysłała 3,5 miliona „zestawów” do aborcji na całym świecie w 2018 roku i 4,2 miliona w 2019 roku.
Wspieranie aborcyjnych gigantów poprzez Fundację Billa i Melindy Gatesów spowodowała w zeszłym roku uśmiercenie ponad 46 milionów dzieci, w tym ponad milion w Stanach Zjednoczonych. Te dzieci były wyjątkowymi, żywymi istotami ludzkimi, które zasługiwały na prawo do życia.
JB
Źródło: lifenews.com
Artykuł 1,4 mld dolarów na promowanie aborcji pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Wielka Brytania: nie będzie aborcji bez ograniczeń
Brytyjska Izba Gmin nie głosowała nad propozycją wprowadzenia aborcji bez ograniczeń i kar za demonstracje w obronie życia. Autorki obu kontrowersyjnych poprawek do obowiązującego prawa, deputowane Partii Pracy: Diana Johnson i Rupa Huq wycofały je w ostatniej chwili.
Poprawka Diany Johnson umożliwiałaby przeprowadzenie aborcji z jakiegokolwiek powodu praktycznie aż do chwili narodzin dziecka, natomiast poprawka Rupy Huq – orzekanie kary do dwóch lat więzienia za przeprowadzanie demonstracji pro-life i wspieranie kobiet w ciąży w pobliżu klinik aborcyjnych.
Według informacji BBC i portalu organizacji Right To Life (Prawo do Życia) obie deputowane wycofały swe propozycje w obawie przed porażką w parlamencie. Gdyby ich poprawki zostały odrzucone, byłoby to pierwsze tego typu wydarzenie w przypadku proaborcyjnych propozycji prawnych.
Wcześniej o wycofanie jej poprawki zaapelowało do deputowanej Johnson 800 pracowników służby zdrowia: „Jako pracownicy służby zdrowia tam, gdzie jest to wymagane, jesteśmy odpowiedzialni za opiekę zarówno nad kobietami, jak i ich dziećmi podczas ciąży i porodu. Byłoby nam bardzo trudno pracować w służbie zdrowia, gdzie życie tych dzieci mogłoby zostać zakończone z jakiegokolwiek powodu aż do narodzin i gdzie obecne zabezpieczenia prawne dotyczące aborcji, z których wiele ma na celu ochronę kobiet, zostałyby usunięte” – napisali.
W swoim komentarzu Right To Life zaznaczyła, że „lobby aborcyjne zdało sobie sprawę, że najprawdopodobniej obie poprawki zostałyby odrzucone”, gdyż „wielu parlamentarzystów w debacie opowiedziało się przeciwko” zmianie prawa „idącej tak daleko”. Gdyby poprawka Johnson została przyjęta, Anglia i Walia (Szkocja i Irlandia Północna posiadają odrębne ustawodawstwo) miałaby „najbardziej ekstremalne prawo aborcyjne na świecie”.
Publicznie przeciwko poprawkom protestował w imieniu Kościoła katolickiego bp John Sherrington, odpowiedzialny za sprawy obrony życia w konferencji episkopatu Anglii i Walii: „Skutki tej poprawki pozwoliłyby na swobodny wybór aborcji bez ograniczeń. Ochrona obecnego ustawodawstwa zostałaby usunięta” – powiedział 4 lipca biskup pomocniczy archidiecezji westminsterskiej.
Aborcja jest legalna w Anglii i Walii od 1967 r. w przypadku zagrożenia życia, zdrowia fizycznego lub psychicznego matki, gwałtu, wad płodu lub trudności socjalno-ekonomicznych.
Wykluczenie kontrowersyjnych poprawek wzmocni nie tylko ochronę życia nienarodzonych dzieci, ale także zdrowia kobiet, dla których aborcja na każdym etapie ciąży, zwłaszcza w zaawansowanych stadiach, determinuje wysokie ryzyko powikłań medycznych, psychologicznych, etycznych i społecznych.
JB
Źródło: KAI
Artykuł Wielka Brytania: nie będzie aborcji bez ograniczeń pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Poprawka Diany Johnson umożliwiałaby przeprowadzenie aborcji z jakiegokolwiek powodu praktycznie aż do chwili narodzin dziecka, natomiast poprawka Rupy Huq – orzekanie kary do dwóch lat więzienia za przeprowadzanie demonstracji pro-life i wspieranie kobiet w ciąży w pobliżu klinik aborcyjnych.
Według informacji BBC i portalu organizacji Right To Life (Prawo do Życia) obie deputowane wycofały swe propozycje w obawie przed porażką w parlamencie. Gdyby ich poprawki zostały odrzucone, byłoby to pierwsze tego typu wydarzenie w przypadku proaborcyjnych propozycji prawnych.
Wcześniej o wycofanie jej poprawki zaapelowało do deputowanej Johnson 800 pracowników służby zdrowia: „Jako pracownicy służby zdrowia tam, gdzie jest to wymagane, jesteśmy odpowiedzialni za opiekę zarówno nad kobietami, jak i ich dziećmi podczas ciąży i porodu. Byłoby nam bardzo trudno pracować w służbie zdrowia, gdzie życie tych dzieci mogłoby zostać zakończone z jakiegokolwiek powodu aż do narodzin i gdzie obecne zabezpieczenia prawne dotyczące aborcji, z których wiele ma na celu ochronę kobiet, zostałyby usunięte” – napisali.
W swoim komentarzu Right To Life zaznaczyła, że „lobby aborcyjne zdało sobie sprawę, że najprawdopodobniej obie poprawki zostałyby odrzucone”, gdyż „wielu parlamentarzystów w debacie opowiedziało się przeciwko” zmianie prawa „idącej tak daleko”. Gdyby poprawka Johnson została przyjęta, Anglia i Walia (Szkocja i Irlandia Północna posiadają odrębne ustawodawstwo) miałaby „najbardziej ekstremalne prawo aborcyjne na świecie”.
Publicznie przeciwko poprawkom protestował w imieniu Kościoła katolickiego bp John Sherrington, odpowiedzialny za sprawy obrony życia w konferencji episkopatu Anglii i Walii: „Skutki tej poprawki pozwoliłyby na swobodny wybór aborcji bez ograniczeń. Ochrona obecnego ustawodawstwa zostałaby usunięta” – powiedział 4 lipca biskup pomocniczy archidiecezji westminsterskiej.
Aborcja jest legalna w Anglii i Walii od 1967 r. w przypadku zagrożenia życia, zdrowia fizycznego lub psychicznego matki, gwałtu, wad płodu lub trudności socjalno-ekonomicznych.
Wykluczenie kontrowersyjnych poprawek wzmocni nie tylko ochronę życia nienarodzonych dzieci, ale także zdrowia kobiet, dla których aborcja na każdym etapie ciąży, zwłaszcza w zaawansowanych stadiach, determinuje wysokie ryzyko powikłań medycznych, psychologicznych, etycznych i społecznych.
JB
Źródło: KAI
Artykuł Wielka Brytania: nie będzie aborcji bez ograniczeń pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Amerykanie nie chcą aborcji na życzenie
Większość Amerykanów sprzeciwia się nieograniczonemu dostępowi do aborcji w późnym okresie ciąży.
Zaledwie jedna trzecia mieszkańców USA uważa, że aborcja powinna być możliwa w drugim trymestrze, a tylko 19 proc., że w trzecim. Aż 55 proc. respondentów poparło zakaz aborcji po 20. tygodniu ciąży, z wyjątkiem przypadków ratowania życia matki. Ponad połowa zgadza się na jej legalizację we wszystkich przypadkach, ale jedynie podczas pierwszego trymestru.
Z kolei ponad 30 proc. jest zdania, że zabijanie nienarodzonych w ogóle nie powinno być legalne. Wyniki ogólnokrajowego sondażu na temat postaw wobec aborcji pokazują, że znaczna większość społeczeństwa uważa, iż aborcja powinna być dozwolona, gdy zagrożone jest zdrowie matki lub gdy ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa. Trzy czwarte zgadza się, że zakończenie ciąży powinno być możliwe, jeśli dziecko urodziłoby się z zagrażającą jego życiu chorobą.
Zdecydowana większość respondentów popierających aborcję to wyborcy Partii Demokratycznej, którzy identyfikują się jako „niereligijni”. Niewiele ponad połowa Amerykanów uważa, że o legalności aborcji powinny decydować władze federalne, a 45 proc. – że kompetencje te powinny posiadać władze stanowe.
Badanie przeprowadził Uniwersytet w Chicago po tym, gdy w połowie maja Sąd Najwyższy USA ogłosił, że w kolejnej kadencji zajmie się ustawą aborcyjną z 2018 r. z Missisipi, która zakazuje usuwania ciąży w większości przypadków po 15. tygodniu. Prawo to nigdy nie było egzekwowane. Tuż po tym, jak ówczesny gubernator Missisipi Phil Bryant podpisał ustawę, sąd federalny zablokował jej wejście w życie. Stało się to po pozwie jednej z klinik aborcyjnych, która argumentowała, że ustawa jest niezgodna z konstytucją. Sąd apelacyjny podtrzymał blokadę ustawy.
Na stosunek Amerykanów do aborcji wpływa także postawa nowego prezydenta tego kraju Joe Bidena. Przywódca Stanów Zjednoczonych nie dostrzega konfliktu pomiędzy wiarą katolicką, której wyzwanie deklaruje, a swoim stanowiskiem w sprawie usuwania ciąży. Biden uważa, że aborcja powinna być finansowana z kieszeni podatników, a jego administracja dąży do liberalizacji przepisów ograniczających usuwanie ciąży i wspomaga międzynarodowe grupy proaborcyjne. Jakiś czas temu amerykański episkopat przystąpił do opracowania dokumentu doktrynalnego na temat Eucharystii, który może sprawić, że Joe Biden nie będzie mógł przystępować do komunii. „To prywatna sprawa i nie sądzę, aby do tego doszło” – skomentował te doniesienia prezydent USA.
Pocieszający jest fakt, że coraz większa część społeczeństwa przestaje wierzyć w rozpowszechniane przez lewicowe media kłamstwa, że aborcja jest rodzajem wyzwolenia do którego prawo powinny mieć wszystkie kobiety. Społeczeństwo staje się przeciwne aborcji, ponieważ widzimy, że utwierdza ona patologiczne wzorce zachowań. Nienarodzone dziecko staje się wówczas towarem a odbierając mu prawo do życia tylko dlatego, że urodzi się z zespołem Downa, albo z inną niepełnosprawnością, stajemy się w pewnym sensie kontynuatorami niemieckiej Akcji T4. Życie ludzkie od poczęcia powinno być szanowane i chronione w sposób absolutny.
JB
Źródło: KAI
Artykuł Amerykanie nie chcą aborcji na życzenie pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Zaledwie jedna trzecia mieszkańców USA uważa, że aborcja powinna być możliwa w drugim trymestrze, a tylko 19 proc., że w trzecim. Aż 55 proc. respondentów poparło zakaz aborcji po 20. tygodniu ciąży, z wyjątkiem przypadków ratowania życia matki. Ponad połowa zgadza się na jej legalizację we wszystkich przypadkach, ale jedynie podczas pierwszego trymestru.
Z kolei ponad 30 proc. jest zdania, że zabijanie nienarodzonych w ogóle nie powinno być legalne. Wyniki ogólnokrajowego sondażu na temat postaw wobec aborcji pokazują, że znaczna większość społeczeństwa uważa, iż aborcja powinna być dozwolona, gdy zagrożone jest zdrowie matki lub gdy ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa. Trzy czwarte zgadza się, że zakończenie ciąży powinno być możliwe, jeśli dziecko urodziłoby się z zagrażającą jego życiu chorobą.
Zdecydowana większość respondentów popierających aborcję to wyborcy Partii Demokratycznej, którzy identyfikują się jako „niereligijni”. Niewiele ponad połowa Amerykanów uważa, że o legalności aborcji powinny decydować władze federalne, a 45 proc. – że kompetencje te powinny posiadać władze stanowe.
Badanie przeprowadził Uniwersytet w Chicago po tym, gdy w połowie maja Sąd Najwyższy USA ogłosił, że w kolejnej kadencji zajmie się ustawą aborcyjną z 2018 r. z Missisipi, która zakazuje usuwania ciąży w większości przypadków po 15. tygodniu. Prawo to nigdy nie było egzekwowane. Tuż po tym, jak ówczesny gubernator Missisipi Phil Bryant podpisał ustawę, sąd federalny zablokował jej wejście w życie. Stało się to po pozwie jednej z klinik aborcyjnych, która argumentowała, że ustawa jest niezgodna z konstytucją. Sąd apelacyjny podtrzymał blokadę ustawy.
Na stosunek Amerykanów do aborcji wpływa także postawa nowego prezydenta tego kraju Joe Bidena. Przywódca Stanów Zjednoczonych nie dostrzega konfliktu pomiędzy wiarą katolicką, której wyzwanie deklaruje, a swoim stanowiskiem w sprawie usuwania ciąży. Biden uważa, że aborcja powinna być finansowana z kieszeni podatników, a jego administracja dąży do liberalizacji przepisów ograniczających usuwanie ciąży i wspomaga międzynarodowe grupy proaborcyjne. Jakiś czas temu amerykański episkopat przystąpił do opracowania dokumentu doktrynalnego na temat Eucharystii, który może sprawić, że Joe Biden nie będzie mógł przystępować do komunii. „To prywatna sprawa i nie sądzę, aby do tego doszło” – skomentował te doniesienia prezydent USA.
Pocieszający jest fakt, że coraz większa część społeczeństwa przestaje wierzyć w rozpowszechniane przez lewicowe media kłamstwa, że aborcja jest rodzajem wyzwolenia do którego prawo powinny mieć wszystkie kobiety. Społeczeństwo staje się przeciwne aborcji, ponieważ widzimy, że utwierdza ona patologiczne wzorce zachowań. Nienarodzone dziecko staje się wówczas towarem a odbierając mu prawo do życia tylko dlatego, że urodzi się z zespołem Downa, albo z inną niepełnosprawnością, stajemy się w pewnym sensie kontynuatorami niemieckiej Akcji T4. Życie ludzkie od poczęcia powinno być szanowane i chronione w sposób absolutny.
JB
Źródło: KAI
Artykuł Amerykanie nie chcą aborcji na życzenie pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Sposób przekazywania niepomyślnej diagnozy w opinii matek dzieci dotkniętych ciężką chorobą rozpoznaną prenatalnie
(skrót pracy p. Natalii Trzeciak – laureatki I nagrody w kategorii prac magisterskich w konkursie akademickim „Życie i godność” 2019/2020)
Współcześnie – dzięki rozwojowi medycyny – już w okresie prenatalnym istnieje możliwość uzyskania informacji dotyczących zagrożeń dla prawidłowego rozwoju dziecka. Sytuacja, w której stawiana jest niekorzystna diagnoza, pociąga za sobą znaczne problemy psychiczne dla rodziców chorego dziecka. Szczególne znaczenie ma pierwsza informacja o niekorzystnej diagnozie, która jest im przedstawiana. Od sposobu jej przekazania zależy to, jak rodzice będą sobie radzili z tą sytuacją oraz jakie decyzje podejmą w późniejszym czasie. Specjalista przekazujący informację o niepomyślnej diagnozie powinien cechować się empatią i kulturą osobistą oraz posiadać umiejętność asertywnego sposobu komunikowania się, zdolność empatycznego słuchania, adekwatnego i precyzyjnego formułowania zadawanych pytań oraz przekazywanych informacji. Bardzo ważne jest, aby podczas przekazywania informacji używał prostych słów i określeń, zrozumiałych dla rozmówców i dostosowanych do ich poziomu wykształcenia. Rodzice powinni też mieć możliwość zadawania pytań, a jeśli będą mieli jakieś wątpliwości lub niejasności – należy im je wyjaśnić. Przekazana informacja nie powinna zawierać żadnych sugestii ani nacisków i choć rodzice mogą oczekiwać pomocy poprzez dyrektywne wskazanie najlepszej drogi, lekarz nie powinien wyrażać własnych opinii i nakłaniać do określonego sposobu rozwiązania stojącego przed nimi problemu. Jeśli istnieje taka potrzeba, należy skierować rodziców do specjalistów (np. genetyka, kardiologa dziecięcego), którzy udzielą dodatkowych, bardziej szczegółowych informacji dotyczących rozpoznanej choroby. Ważne jest także poinformowanie ich o możliwości skorzystania z pomocy hospicjum perinatalnego zapewniającego kompleksową perinatalną opiekę paliatywną, która daje rodzicom czas na pogodzenie się z tym, że ich dziecko jest nieuleczalnie chore i umożliwia pożegnanie się z nim w czasie ciąży lub po jego narodzinach. Inną formą pomocy rodzicom chorego dziecka jest wskazanie im stowarzyszeń rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych, umożliwiających dzielenie się doświadczeniami i pomagających w znajdowaniu konstruktywnego rozwiązania problemów, z którymi się borykają.
Autorka niniejszej pracy postawiła sobie za cel uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy realizowany w praktyce sposób przekazywania przez personel medyczny informacji o niepomyślnej diagnozie zawiera te elementy, które literatura medyczna określa jako istotne, a mianowicie: obecność podczas rozmowy osoby bliskiej dla matki dziecka, udzielenie rzetelnych informacji dotyczących zdiagnozowanej choroby, zapewnienie wsparcia psychologicznego, a także przekazanie informacji w sposób zrozumiały i umożliwienie zadawania pytań. Aby się o tym przekonać, zebrała drogą internetowego badania ankietowego, przeprowadzonego w oparciu o autorski kwestionariusz, opinie od 141 matek dzieci, u których rozpoznano prenatalnie ciężką chorobę. Badane kobiety zostały również zapytane o to, czy przedstawiono im propozycję kontaktu z innymi specjalistami, przejście pod opiekę hospicjum perinatalnego, informację o możliwości kontaktu ze stowarzyszeniem rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych oraz informację o możliwości przerwania ciąży. Poproszono je też o ocenę, w jakim stopniu każdy z tych elementów był dla nich pomocny.
Uzyskane w badaniach wyniki przedstawiają się następująco:
Podczas przekazywania diagnozy mąż/ojciec dziecka był obecny w 45% przypadków. Zdecydowana większość kobiet pragnęła jego obecności podczas rozmowy – zarówno w sytuacji, gdy był on obecny, jak i wówczas, gdy go nie było. 80,1% kobiet przyznało istotności tego czynnika najwyższą oceną. Został on również wskazany jako najistotniejszy ze wszystkich proponowanych elementów rozmowy przez największą liczbę badanych. W nieco odmienny sposób została oceniona obecność innej niż mąż, bliskiej osoby. Rzadko brała ona udział w rozmowie (5,7%), a kobiety nie wyraziły silnej potrzeby jej obecności. Jej obecność nie wykazała także istotnie statystycznej zależności z oceną sposobu przekazania informacji.
W 70,2% przypadków rozmowa na temat niepomyślnej diagnozy została przeprowadzona w bezpiecznym dla rodziców miejscu. Czynnik ten został określony przez 70,9% kobiet jako bardzo istotny, a jego wystąpienie miało statystycznie istotną zależność z wysoko ocenianym sposobem przekazania diagnozy.
Zdecydowana większość badanych (87,9%) otrzymała rzetelne informacje o zdiagnozowanej u ich dziecka chorobie. Zdaniem ponad połowy z nich nie były to informacje bardzo szczegółowe, jednakże w zupełności dla nich wystarczające. Aż 84,4% kobiet określiło wystąpienie tego czynnika za bardzo istotne. Równocześnie został on wybrany jako jeden z najistotniejszych spośród wszystkich badanych elementów rozmowy. Ponadto wystąpiła istotna statystycznie zależność pomiędzy przekazaniem rzetelnych informacji dotyczących choroby a ogólną oceną sposobu jej przekazania.
W większości przypadków (70.2%) badane kobiety miały możliwość zadawania pytań podczas rozmowy z lekarzem. Zdaniem 75,2% ankietowanych informacje były przekazane w sposób zrozumiały, a 84,4 % z nich oceniło ten czynnik jako bardzo pomocny podczas rozmowy.
108 kobietom (76,6%) zaoferowano możliwość ponownego spotkania z lekarzem, a 59,6% ankietowanych uznało obecność tego czynnika za bardzo pomocną. Dodatkowo jego wystąpienie wykazało statystycznie istotną zależność z wysoko ocenianym sposobem przekazania diagnozy.
Zaledwie 19 respondentek (13,5%) otrzymało informację o możliwości skorzystania z opieki hospicjum perinatalnego. Z opieki tej skorzystało łącznie 12 badanych, w tym 7 spośród tych, którym zaproponowano taką możliwość i 5, których o takiej możliwości nie poinformowano. Warto również podkreślić, że 71 ze 141 respondentek (50,4%) nie wiedziało w ogóle o istnieniu hospicjów prenatalnych.
Jedynie 12,8% kobiet otrzymało kontakt do stowarzyszeń rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych. 44,7% respondentek określiło udzielenie tej informacji jako bardzo pomocne. Badania wykazały, że o istnieniu takich stowarzyszeń nie wiedziało 62 spośród 141 respondentek (44%).
Informację o możliwości przerwania ciąży otrzymało 69 (48,8%) ankietowanych kobiet. Spośród nich 25 (36,2%) zdecydowało się na jej dokonanie, natomiast spośród tych kobiet, które nie otrzymały informacji o możliwości terminacji ciąży, dokonała jej tylko jedna. Warto tu dodać, że z badań innych autorów wynika, iż doradcy oraz lekarze podczas rozmów często przedstawiają przerwanie ciąży jako najlepsze rozwiązanie w sytuacji niepomyślnej diagnozy, bądź prezentują wyrażaną nie wprost postawę proaborcyjną. Takiego podejścia ze strony lekarzy doświadczyły 4 spośród badanych kobiet, na co wskazują ich wypowiedzi. Jedna z nich napisała: „lekarz nie informował, a nalegał na wyczyszczenie macicy z «tego czegoś», o czym mówił, że «na sto procent nie jest zdrową ciążą»„. Inna z kobiet określiła sposób udzielenia tej informacji jako „psychiczne zmuszanie do dokonania aborcji”. Jeszcze inna stwierdziła, że co prawda lekarz nie zmuszał jej do aborcji, ale rozmawiając o dalszym przebiegu ciąży, jedyną opcją, jaką wskazał, była informacja o możliwości jej przerwania, a według słów kolejnej respondentki lekarz „użył sformułowania, że mogę zgłosić się do ośrodka referencyjnego, Nie wiedziałam, co to znaczy i że tu chodzi o aborcję. Dopiero w hospicjum perinatalnym, o którym lekarz mówiący o nieprawidłowości nawet nie wspomniał, a dowiedzieliśmy się na własną rękę, wszystko stało się jasne”.
Uzyskane podczas badań informacje pozwoliły nie tylko na scharakteryzowanie sposobu przekazywania przez personel medyczny informacji o niepomyślnej diagnozie prenatalnej, ale także rzuciły pewne światło na jej trafność. W większości przypadków losy dzieci badanych kobiet potwierdziły tę trafność: choroba ponad połowy z nich była na tyle ciężka, że albo zmarły jeszcze przed porodem, albo w jego trakcie, lub tuż po urodzeniu, względnie zostały abortowane. Wśród 63 dzieci pozostających przy życiu na szczególną uwagę zasługuje grupa 9 dzieci, w odniesieniu do których pierwsza informacja o niepomyślnej diagnozie okazała się błędna. Czworo z nich, pomimo bardzo niekorzystnych wyników pierwszych badań wskazujących z dużym prawdopodobieństwem na występowanie poważnych wrodzonych wad rozwojowych oraz aberracji chromosomowych, o których poinformowano rodziców, przyszło na świat w pełni zdrowia, troje urodziło się co prawda chorych, ale choroba okazała się o wiele mniej poważna w porównaniu z pierwszą diagnozą, którą otrzymali ich rodzice. W przypadku pozostałej dwójki dzieci diagnoza okazała się również błędna, jednak matki tych dzieci nie udzieliły bardziej szczegółowych informacji na temat stanu ich zdrowia.
Diagnostyka rozpoczyna się w pierwszym trymestrze ciąży. Pierwszym jej etapem jest wykonanie badania ultrasonograficznego pomiędzy 11+0 a 13+6 tygodniem ciąży, Jego celem jest wstępna ocena anatomicznej budowy płodu oraz markerów ultrasonograficznych aberracji chromosomowych, a także kalkulacja ryzyka wystąpienia ich u płodu. Szczególną uwagę zwraca się na ocenę ryzyka wystąpienia najczęstszych aberracji chromosomowych (trisomii 21, 18 oraz 13). Kolejnym badaniem przesiewowym proponowanym wszystkim ciężarnym jest badanie ultrasonograficzne w II trymestrze. Jest ono wykonywane pomiędzy 18. a 24. tygodniem ciąży. Celem badania jest m. in. szczegółowa ocena narządów płodu pod kątem występowania wad wrodzonych. Pozwala ono na wykrycie większości wad ośrodkowego układu nerwowego płodu oraz zagrożeń aneuplodią chromosomową. Wynik tego badania może modyfikować ryzyko wyznaczone na podstawie badań w I trymestrze. W określonych sytuacjach należy rozważyć wykonanie diagnostyki inwazyjnej. Jeśli, po przeprowadzeniu badań przesiewowych, ryzyko wystąpienia aberracji chromosomowych oceniane jest jako wysokie, czyli wynoszące ponad 1:300, ciężarna powinna zostać skierowana do dalszej diagnostyki. Jednym z jej elementów mogą być, po wyrażeniu przez ciężarną pisemnej zgody na ich wykonanie, badania inwazyjne. Polegają one na pobraniu pod kontrolą ultrasonograficzną materiału do badań genetycznych. Najczęściej badania prenatalne przeprowadzane są z powodu wieku matki powyżej 35 roku życia, pojawienia się wad u dzieci z poprzednich ciąż lub występowania choroby genetycznej w rodzinie. Jednak są również kobiety, które decydują się na diagnostykę inwazyjną pomimo braku wyraźnych wskazań oraz takie, które z diagnostyki rezygnują, mimo że owe wskazania są.
Artykuł Sposób przekazywania niepomyślnej diagnozy w opinii matek dzieci dotkniętych ciężką chorobą rozpoznaną prenatalnie pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Współcześnie – dzięki rozwojowi medycyny – już w okresie prenatalnym istnieje możliwość uzyskania informacji dotyczących zagrożeń dla prawidłowego rozwoju dziecka. Sytuacja, w której stawiana jest niekorzystna diagnoza, pociąga za sobą znaczne problemy psychiczne dla rodziców chorego dziecka. Szczególne znaczenie ma pierwsza informacja o niekorzystnej diagnozie, która jest im przedstawiana. Od sposobu jej przekazania zależy to, jak rodzice będą sobie radzili z tą sytuacją oraz jakie decyzje podejmą w późniejszym czasie. Specjalista przekazujący informację o niepomyślnej diagnozie powinien cechować się empatią i kulturą osobistą oraz posiadać umiejętność asertywnego sposobu komunikowania się, zdolność empatycznego słuchania, adekwatnego i precyzyjnego formułowania zadawanych pytań oraz przekazywanych informacji. Bardzo ważne jest, aby podczas przekazywania informacji używał prostych słów i określeń, zrozumiałych dla rozmówców i dostosowanych do ich poziomu wykształcenia. Rodzice powinni też mieć możliwość zadawania pytań, a jeśli będą mieli jakieś wątpliwości lub niejasności – należy im je wyjaśnić. Przekazana informacja nie powinna zawierać żadnych sugestii ani nacisków i choć rodzice mogą oczekiwać pomocy poprzez dyrektywne wskazanie najlepszej drogi, lekarz nie powinien wyrażać własnych opinii i nakłaniać do określonego sposobu rozwiązania stojącego przed nimi problemu. Jeśli istnieje taka potrzeba, należy skierować rodziców do specjalistów (np. genetyka, kardiologa dziecięcego), którzy udzielą dodatkowych, bardziej szczegółowych informacji dotyczących rozpoznanej choroby. Ważne jest także poinformowanie ich o możliwości skorzystania z pomocy hospicjum perinatalnego zapewniającego kompleksową perinatalną opiekę paliatywną, która daje rodzicom czas na pogodzenie się z tym, że ich dziecko jest nieuleczalnie chore i umożliwia pożegnanie się z nim w czasie ciąży lub po jego narodzinach. Inną formą pomocy rodzicom chorego dziecka jest wskazanie im stowarzyszeń rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych, umożliwiających dzielenie się doświadczeniami i pomagających w znajdowaniu konstruktywnego rozwiązania problemów, z którymi się borykają.
Autorka niniejszej pracy postawiła sobie za cel uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy realizowany w praktyce sposób przekazywania przez personel medyczny informacji o niepomyślnej diagnozie zawiera te elementy, które literatura medyczna określa jako istotne, a mianowicie: obecność podczas rozmowy osoby bliskiej dla matki dziecka, udzielenie rzetelnych informacji dotyczących zdiagnozowanej choroby, zapewnienie wsparcia psychologicznego, a także przekazanie informacji w sposób zrozumiały i umożliwienie zadawania pytań. Aby się o tym przekonać, zebrała drogą internetowego badania ankietowego, przeprowadzonego w oparciu o autorski kwestionariusz, opinie od 141 matek dzieci, u których rozpoznano prenatalnie ciężką chorobę. Badane kobiety zostały również zapytane o to, czy przedstawiono im propozycję kontaktu z innymi specjalistami, przejście pod opiekę hospicjum perinatalnego, informację o możliwości kontaktu ze stowarzyszeniem rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych oraz informację o możliwości przerwania ciąży. Poproszono je też o ocenę, w jakim stopniu każdy z tych elementów był dla nich pomocny.
Uzyskane w badaniach wyniki przedstawiają się następująco:
Podczas przekazywania diagnozy mąż/ojciec dziecka był obecny w 45% przypadków. Zdecydowana większość kobiet pragnęła jego obecności podczas rozmowy – zarówno w sytuacji, gdy był on obecny, jak i wówczas, gdy go nie było. 80,1% kobiet przyznało istotności tego czynnika najwyższą oceną. Został on również wskazany jako najistotniejszy ze wszystkich proponowanych elementów rozmowy przez największą liczbę badanych. W nieco odmienny sposób została oceniona obecność innej niż mąż, bliskiej osoby. Rzadko brała ona udział w rozmowie (5,7%), a kobiety nie wyraziły silnej potrzeby jej obecności. Jej obecność nie wykazała także istotnie statystycznej zależności z oceną sposobu przekazania informacji.
W 70,2% przypadków rozmowa na temat niepomyślnej diagnozy została przeprowadzona w bezpiecznym dla rodziców miejscu. Czynnik ten został określony przez 70,9% kobiet jako bardzo istotny, a jego wystąpienie miało statystycznie istotną zależność z wysoko ocenianym sposobem przekazania diagnozy.
Zdecydowana większość badanych (87,9%) otrzymała rzetelne informacje o zdiagnozowanej u ich dziecka chorobie. Zdaniem ponad połowy z nich nie były to informacje bardzo szczegółowe, jednakże w zupełności dla nich wystarczające. Aż 84,4% kobiet określiło wystąpienie tego czynnika za bardzo istotne. Równocześnie został on wybrany jako jeden z najistotniejszych spośród wszystkich badanych elementów rozmowy. Ponadto wystąpiła istotna statystycznie zależność pomiędzy przekazaniem rzetelnych informacji dotyczących choroby a ogólną oceną sposobu jej przekazania.
W większości przypadków (70.2%) badane kobiety miały możliwość zadawania pytań podczas rozmowy z lekarzem. Zdaniem 75,2% ankietowanych informacje były przekazane w sposób zrozumiały, a 84,4 % z nich oceniło ten czynnik jako bardzo pomocny podczas rozmowy.
108 kobietom (76,6%) zaoferowano możliwość ponownego spotkania z lekarzem, a 59,6% ankietowanych uznało obecność tego czynnika za bardzo pomocną. Dodatkowo jego wystąpienie wykazało statystycznie istotną zależność z wysoko ocenianym sposobem przekazania diagnozy.
Zaledwie 19 respondentek (13,5%) otrzymało informację o możliwości skorzystania z opieki hospicjum perinatalnego. Z opieki tej skorzystało łącznie 12 badanych, w tym 7 spośród tych, którym zaproponowano taką możliwość i 5, których o takiej możliwości nie poinformowano. Warto również podkreślić, że 71 ze 141 respondentek (50,4%) nie wiedziało w ogóle o istnieniu hospicjów prenatalnych.
Jedynie 12,8% kobiet otrzymało kontakt do stowarzyszeń rodziców dzieci o podobnych problemach zdrowotnych. 44,7% respondentek określiło udzielenie tej informacji jako bardzo pomocne. Badania wykazały, że o istnieniu takich stowarzyszeń nie wiedziało 62 spośród 141 respondentek (44%).
Informację o możliwości przerwania ciąży otrzymało 69 (48,8%) ankietowanych kobiet. Spośród nich 25 (36,2%) zdecydowało się na jej dokonanie, natomiast spośród tych kobiet, które nie otrzymały informacji o możliwości terminacji ciąży, dokonała jej tylko jedna. Warto tu dodać, że z badań innych autorów wynika, iż doradcy oraz lekarze podczas rozmów często przedstawiają przerwanie ciąży jako najlepsze rozwiązanie w sytuacji niepomyślnej diagnozy, bądź prezentują wyrażaną nie wprost postawę proaborcyjną. Takiego podejścia ze strony lekarzy doświadczyły 4 spośród badanych kobiet, na co wskazują ich wypowiedzi. Jedna z nich napisała: „lekarz nie informował, a nalegał na wyczyszczenie macicy z «tego czegoś», o czym mówił, że «na sto procent nie jest zdrową ciążą»„. Inna z kobiet określiła sposób udzielenia tej informacji jako „psychiczne zmuszanie do dokonania aborcji”. Jeszcze inna stwierdziła, że co prawda lekarz nie zmuszał jej do aborcji, ale rozmawiając o dalszym przebiegu ciąży, jedyną opcją, jaką wskazał, była informacja o możliwości jej przerwania, a według słów kolejnej respondentki lekarz „użył sformułowania, że mogę zgłosić się do ośrodka referencyjnego, Nie wiedziałam, co to znaczy i że tu chodzi o aborcję. Dopiero w hospicjum perinatalnym, o którym lekarz mówiący o nieprawidłowości nawet nie wspomniał, a dowiedzieliśmy się na własną rękę, wszystko stało się jasne”.
Uzyskane podczas badań informacje pozwoliły nie tylko na scharakteryzowanie sposobu przekazywania przez personel medyczny informacji o niepomyślnej diagnozie prenatalnej, ale także rzuciły pewne światło na jej trafność. W większości przypadków losy dzieci badanych kobiet potwierdziły tę trafność: choroba ponad połowy z nich była na tyle ciężka, że albo zmarły jeszcze przed porodem, albo w jego trakcie, lub tuż po urodzeniu, względnie zostały abortowane. Wśród 63 dzieci pozostających przy życiu na szczególną uwagę zasługuje grupa 9 dzieci, w odniesieniu do których pierwsza informacja o niepomyślnej diagnozie okazała się błędna. Czworo z nich, pomimo bardzo niekorzystnych wyników pierwszych badań wskazujących z dużym prawdopodobieństwem na występowanie poważnych wrodzonych wad rozwojowych oraz aberracji chromosomowych, o których poinformowano rodziców, przyszło na świat w pełni zdrowia, troje urodziło się co prawda chorych, ale choroba okazała się o wiele mniej poważna w porównaniu z pierwszą diagnozą, którą otrzymali ich rodzice. W przypadku pozostałej dwójki dzieci diagnoza okazała się również błędna, jednak matki tych dzieci nie udzieliły bardziej szczegółowych informacji na temat stanu ich zdrowia.
Diagnostyka rozpoczyna się w pierwszym trymestrze ciąży. Pierwszym jej etapem jest wykonanie badania ultrasonograficznego pomiędzy 11+0 a 13+6 tygodniem ciąży, Jego celem jest wstępna ocena anatomicznej budowy płodu oraz markerów ultrasonograficznych aberracji chromosomowych, a także kalkulacja ryzyka wystąpienia ich u płodu. Szczególną uwagę zwraca się na ocenę ryzyka wystąpienia najczęstszych aberracji chromosomowych (trisomii 21, 18 oraz 13). Kolejnym badaniem przesiewowym proponowanym wszystkim ciężarnym jest badanie ultrasonograficzne w II trymestrze. Jest ono wykonywane pomiędzy 18. a 24. tygodniem ciąży. Celem badania jest m. in. szczegółowa ocena narządów płodu pod kątem występowania wad wrodzonych. Pozwala ono na wykrycie większości wad ośrodkowego układu nerwowego płodu oraz zagrożeń aneuplodią chromosomową. Wynik tego badania może modyfikować ryzyko wyznaczone na podstawie badań w I trymestrze. W określonych sytuacjach należy rozważyć wykonanie diagnostyki inwazyjnej. Jeśli, po przeprowadzeniu badań przesiewowych, ryzyko wystąpienia aberracji chromosomowych oceniane jest jako wysokie, czyli wynoszące ponad 1:300, ciężarna powinna zostać skierowana do dalszej diagnostyki. Jednym z jej elementów mogą być, po wyrażeniu przez ciężarną pisemnej zgody na ich wykonanie, badania inwazyjne. Polegają one na pobraniu pod kontrolą ultrasonograficzną materiału do badań genetycznych. Najczęściej badania prenatalne przeprowadzane są z powodu wieku matki powyżej 35 roku życia, pojawienia się wad u dzieci z poprzednich ciąż lub występowania choroby genetycznej w rodzinie. Jednak są również kobiety, które decydują się na diagnostykę inwazyjną pomimo braku wyraźnych wskazań oraz takie, które z diagnostyki rezygnują, mimo że owe wskazania są.
Artykuł Sposób przekazywania niepomyślnej diagnozy w opinii matek dzieci dotkniętych ciężką chorobą rozpoznaną prenatalnie pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Aborcja dzieci z zespołem Downa
Brytyjski Sąd Najwyższy zajmie się aborcją dzieci z zespołem Downa, które na Wyspach można zabijać aż do porodu. Rozprawa w Sądzie Najwyższym odbędzie się w dniach 6 i 7 lipca. Czy to będzie historyczna rozprawa?
„Obecnie w Wielkiej Brytanii dzieci mogą być poddawane aborcji aż do urodzenia, jeśli są uważane za poważnie upośledzone. Włączają mnie w tę definicję bycia poważnie upośledzoną – tylko dlatego, że mam dodatkowy chromosom! Możesz w to uwierzyć?” – pyta Heidi Crowter, aktywistka pro-life, która jako pierwsza pozwała brytyjski rząd do sądu za dyskryminację osób z zespołem Downa.
Gdyby ktoś zastanawiał się, dlaczego przed Brexitem Wielka Brytania była wiodącym punktem turystyki aborcyjnej, to słowo Heidi Crowter daje odpowiedź. Obecnie brytyjska ustawa o aborcji (Abortion Act) pochodzi z 1967 r. Zgodnie z nią legalna jest aborcja na żądanie do 24. tygodnia życia dziecka. To koniec drugiego trymestru! Jak wiemy, lekarze potrafią uratować dziecko przedwcześnie urodzone na tym etapie ciąży. Jeśli „istnieje znaczne ryzyko, że gdyby dziecko się urodziło, cierpiałoby na fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości i było poważnie upośledzone”, można je zabić dopóki nie zacznie przemieszczać się w dół kanału rodnego, czyli de facto do porodu (!). Czy tak okrutną praktykę można nazwać zabiegiem, aborcją? Przecież to mordowanie wcześniaków.
Wspomniana już Heidi Crowter pisze: „Komitet Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ powiedział, że Wielka Brytania powinna zmienić swoje prawo dotyczące aborcji, aby upewnić się, że ludzie tacy jak ja nie są dyskryminowani z powodu niepełnosprawności. Niestety, rząd postanowił zignorować ich zalecenia i nie zmienił prawa”.
Brytyjskie władze nie miały ochoty zająć się tą kwestią, więc Heidi Crowter założyła społecznościową zbiórkę na pokrycie kosztów sądowych. Rozprawa w sprawie zabijania dzieci z zespołem Downa odbędzie się w brytyjskim Sądzie Najwyższym już 6 i 7 lipca.
Heidi Crowter staje się rzeczniczką dzieci, które mogłyby żyć i być szczęśliwe, jak ona. Jak ona i jej mąż, którego poślubiła rok temu. Oboje całym swoim życiem pokazują, że w nowoczesnym społeczeństwie nie może być miejsca na prenatalną selekcję, że w swoich szacowaniach „przydatności” ludzi nienarodzonych lekarze nierzadko się mylą.
Matka kobiety w wywiadzie dla brytyjskiego Channel 5 News powiedziała, iż matki nienarodzonych dzieci, u których zdiagnozowano zespół Downa, słyszą czasem od lekarzy, że już zarezerwowali im termin aborcji. Niestety, wielu się tej presji poddaje. Według stowarzyszenia „ Prawo do życia „ tylko w 2019 r. w Anglii i Walii wykonano 3,183 tys. „aborcji selektywnych ze względu na niepełnosprawność”. Aż 656 dzieci miało podejrzenie zespołu Downa.
Popatrzmy na sprawę z jeszcze innej perspektywy. Obecnie media tak chętnie podchwytują historie osób, które identyfikują się z ruchem LGBT i które uważają się za dyskryminowane. Czy ktokolwiek przejmie się Heidi, która również uważa się za dyskryminowaną? „Ludzie nie powinni być traktowani inaczej z powodu swojej niepełnosprawności” – mówiła. „Powodem, dla którego to robię, jest to, że ja i mój mąż James posiadamy Zespół Downa i chcemy pokazać światu, iż wiedziemy dobrej jakości życie” – dodała.
Za staraniami o prawną ochronę dzieci z podejrzeniem zespołem Downa stoi jeszcze jedna kobieta, 32-letnia Máire Lea-Wilson, która jest matką dwóch chłopców, w tym jednego z zespołem Downa. Chłopiec ma na imię Aidan i ma teraz dwa lata. Zespół Downa zdiagnozowano dopiero w 34. tygodniu ciąży.
Dziecko urodziło się dwa tygodnie później, ale w międzyczasie rodzicom aż trzy razy zaproponowano aborcję. To skandal. „Mam dwóch synów, których cenię i kocham tak samo, jednak prawo nie stawia ich na równi. Jako matka dołożę wszelkich starań, by zapewnić sprawiedliwe traktowanie mojemu synowi, Aidanowi” – powiedziała Maire.
Zachęcam do śledzenia tej sprawy. My na pewno będziemy o niej pisać na naszej stronie internetowej.
MN
Artykuł Aborcja dzieci z zespołem Downa pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
„Obecnie w Wielkiej Brytanii dzieci mogą być poddawane aborcji aż do urodzenia, jeśli są uważane za poważnie upośledzone. Włączają mnie w tę definicję bycia poważnie upośledzoną – tylko dlatego, że mam dodatkowy chromosom! Możesz w to uwierzyć?” – pyta Heidi Crowter, aktywistka pro-life, która jako pierwsza pozwała brytyjski rząd do sądu za dyskryminację osób z zespołem Downa.
Gdyby ktoś zastanawiał się, dlaczego przed Brexitem Wielka Brytania była wiodącym punktem turystyki aborcyjnej, to słowo Heidi Crowter daje odpowiedź. Obecnie brytyjska ustawa o aborcji (Abortion Act) pochodzi z 1967 r. Zgodnie z nią legalna jest aborcja na żądanie do 24. tygodnia życia dziecka. To koniec drugiego trymestru! Jak wiemy, lekarze potrafią uratować dziecko przedwcześnie urodzone na tym etapie ciąży. Jeśli „istnieje znaczne ryzyko, że gdyby dziecko się urodziło, cierpiałoby na fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości i było poważnie upośledzone”, można je zabić dopóki nie zacznie przemieszczać się w dół kanału rodnego, czyli de facto do porodu (!). Czy tak okrutną praktykę można nazwać zabiegiem, aborcją? Przecież to mordowanie wcześniaków.
Wspomniana już Heidi Crowter pisze: „Komitet Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ powiedział, że Wielka Brytania powinna zmienić swoje prawo dotyczące aborcji, aby upewnić się, że ludzie tacy jak ja nie są dyskryminowani z powodu niepełnosprawności. Niestety, rząd postanowił zignorować ich zalecenia i nie zmienił prawa”.
Brytyjskie władze nie miały ochoty zająć się tą kwestią, więc Heidi Crowter założyła społecznościową zbiórkę na pokrycie kosztów sądowych. Rozprawa w sprawie zabijania dzieci z zespołem Downa odbędzie się w brytyjskim Sądzie Najwyższym już 6 i 7 lipca.
Heidi Crowter staje się rzeczniczką dzieci, które mogłyby żyć i być szczęśliwe, jak ona. Jak ona i jej mąż, którego poślubiła rok temu. Oboje całym swoim życiem pokazują, że w nowoczesnym społeczeństwie nie może być miejsca na prenatalną selekcję, że w swoich szacowaniach „przydatności” ludzi nienarodzonych lekarze nierzadko się mylą.
Matka kobiety w wywiadzie dla brytyjskiego Channel 5 News powiedziała, iż matki nienarodzonych dzieci, u których zdiagnozowano zespół Downa, słyszą czasem od lekarzy, że już zarezerwowali im termin aborcji. Niestety, wielu się tej presji poddaje. Według stowarzyszenia „ Prawo do życia „ tylko w 2019 r. w Anglii i Walii wykonano 3,183 tys. „aborcji selektywnych ze względu na niepełnosprawność”. Aż 656 dzieci miało podejrzenie zespołu Downa.
Popatrzmy na sprawę z jeszcze innej perspektywy. Obecnie media tak chętnie podchwytują historie osób, które identyfikują się z ruchem LGBT i które uważają się za dyskryminowane. Czy ktokolwiek przejmie się Heidi, która również uważa się za dyskryminowaną? „Ludzie nie powinni być traktowani inaczej z powodu swojej niepełnosprawności” – mówiła. „Powodem, dla którego to robię, jest to, że ja i mój mąż James posiadamy Zespół Downa i chcemy pokazać światu, iż wiedziemy dobrej jakości życie” – dodała.
Za staraniami o prawną ochronę dzieci z podejrzeniem zespołem Downa stoi jeszcze jedna kobieta, 32-letnia Máire Lea-Wilson, która jest matką dwóch chłopców, w tym jednego z zespołem Downa. Chłopiec ma na imię Aidan i ma teraz dwa lata. Zespół Downa zdiagnozowano dopiero w 34. tygodniu ciąży.
Dziecko urodziło się dwa tygodnie później, ale w międzyczasie rodzicom aż trzy razy zaproponowano aborcję. To skandal. „Mam dwóch synów, których cenię i kocham tak samo, jednak prawo nie stawia ich na równi. Jako matka dołożę wszelkich starań, by zapewnić sprawiedliwe traktowanie mojemu synowi, Aidanowi” – powiedziała Maire.
Zachęcam do śledzenia tej sprawy. My na pewno będziemy o niej pisać na naszej stronie internetowej.
MN
Artykuł Aborcja dzieci z zespołem Downa pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Gibraltar: aborcja do 12 tygodnia ciąży
Rząd Gibraltaru zatwierdził wyniki referendum w sprawie aborcji. Kobieta będzie mogła uśmiercić swoje nienarodzone dziecko do dwunastego tygodnia ciąży, jeśli jej zdrowie psychiczne lub fizyczne jest zagrożone. Kiedy zostanie zdiagnozowana cecha letalna u dziecka, aborcja będzie legalna do porodu.
Gibraltar zamieszkuje około 35 tysięcy ludzi, większość stanowią katolicy (72,1 procent). 23 tys. obywateli brytyjskiego Gibraltaru było upoważnionych do udziału w referendum. Aborcja dotychczas była dozwolona tylko w sytuacji zagrożenia życia matki a za zabójstwo poczętego dziecka groziła kara dożywotniego więzienia. Zgodnie z opublikowanymi wynikami referendum w sprawie aborcji, 62 proc. mieszkańców Gibraltaru opowiedziało się za liberalizacją ustawy, która ma zezwalać na aborcję z powodu „poważnych wad rozwojowych płodu”, a także do 12 tygodnia ciąży w przypadku zagrożenia zdrowia psychicznego lub fizycznego matki, zwłaszcza w przypadku gwałtu lub kazirodztwa. Lekarze zachowali prawo do powołania się na sprzeciw sumienia i odmowę udziału w aborcji.
W lipcu ubiegłego roku, parlament Gibraltaru przegłosował nowelizację prawa, zezwalającą na aborcję w szczególnych przypadkach, ale decyzję o wejściu ustawy w życie pozostawiono obywatelom. Ruchy pro-life zwracały uwagę, że język ustawy jest nieprecyzyjny, a sformułowania na tyle szerokie, że w praktyce jest to zezwolenie na przerywanie ciąży z każdego powodu na życzenie kobiety. Nowe prawo nie wymaga także zgody rodziców na dokonanie aborcji u nieletnich dziewczyn.
Głosowanie za liberalizacją aborcji wspierały trzy główne partie polityczne oraz szef lokalnego rządu Fabian Picardo, który przyznał, że aborcja jest „drażliwym tematem”, ale pochwalił wynik referendum jako konieczny krok. Zmiany te są także wynikiem orzeczenia brytyjskiego Sądu Najwyższego z czerwca 2018 r., który stwierdził, że ustawodawstwo Irlandii Północnej, zakazujące aborcji w prawie wszystkich przypadkach, a zatem bliskie ustawodawstwu Gibraltaru, jest sprzeczne z europejską konwencją praw człowieka.
Pomimo porażki Gibraltarski Ruch Pro-Life obiecał w poście na Facebooku, że będzie kontynuował walkę: „Niestety to nie był nasz dzień” – napisali. „Ale pozostaniemy oddani wizji, którą dzielimy dla Gibraltaru, Gibraltaru, który po raz kolejny będzie chronił nienarodzone dzieci zgodnie z naszym prawem i przyjmował je w życiu oraz wspierał ich matki. (…) Obecnie musimy ze sobą współpracować w celu wytworzenia nowych systemów wsparcia dla kobiet i rodzin, aby nikt nie czuł się przestraszony, samotny lub pozbawiony pomocy w naszej giblartarskiej społeczności”.
W Unii Europejskiej pozostaje coraz mniej państw, gdzie prawo chroni nienarodzone dzieci. Presja proaborcyjna staje się coraz silniejsza. Warto przypomnieć, że życie człowieka rozpoczyna się od poczęcia. Prawda ta nie jest kwestią światopoglądową czy dogmatem wiary, ale faktem naukowym potwierdzonym setkami badań naukowych. Aborcja jest uśmierceniem nienarodzonego dziecka. Jak wskazuje wiele lekarzy, w tym neurolog dr Paul Ranalli, nienarodzone dzieci podczas aborcji odczuwają ból bardziej silnie niż dorośli, ponieważ nie wykształcił się u nich jeszcze całkowicie system nerwowy, w tym mechanizm odpowiedzialny za uśmierzanie bólu.
JB
Źródło: liveaction.org
Artykuł Gibraltar: aborcja do 12 tygodnia ciąży pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Gibraltar zamieszkuje około 35 tysięcy ludzi, większość stanowią katolicy (72,1 procent). 23 tys. obywateli brytyjskiego Gibraltaru było upoważnionych do udziału w referendum. Aborcja dotychczas była dozwolona tylko w sytuacji zagrożenia życia matki a za zabójstwo poczętego dziecka groziła kara dożywotniego więzienia. Zgodnie z opublikowanymi wynikami referendum w sprawie aborcji, 62 proc. mieszkańców Gibraltaru opowiedziało się za liberalizacją ustawy, która ma zezwalać na aborcję z powodu „poważnych wad rozwojowych płodu”, a także do 12 tygodnia ciąży w przypadku zagrożenia zdrowia psychicznego lub fizycznego matki, zwłaszcza w przypadku gwałtu lub kazirodztwa. Lekarze zachowali prawo do powołania się na sprzeciw sumienia i odmowę udziału w aborcji.
W lipcu ubiegłego roku, parlament Gibraltaru przegłosował nowelizację prawa, zezwalającą na aborcję w szczególnych przypadkach, ale decyzję o wejściu ustawy w życie pozostawiono obywatelom. Ruchy pro-life zwracały uwagę, że język ustawy jest nieprecyzyjny, a sformułowania na tyle szerokie, że w praktyce jest to zezwolenie na przerywanie ciąży z każdego powodu na życzenie kobiety. Nowe prawo nie wymaga także zgody rodziców na dokonanie aborcji u nieletnich dziewczyn.
Głosowanie za liberalizacją aborcji wspierały trzy główne partie polityczne oraz szef lokalnego rządu Fabian Picardo, który przyznał, że aborcja jest „drażliwym tematem”, ale pochwalił wynik referendum jako konieczny krok. Zmiany te są także wynikiem orzeczenia brytyjskiego Sądu Najwyższego z czerwca 2018 r., który stwierdził, że ustawodawstwo Irlandii Północnej, zakazujące aborcji w prawie wszystkich przypadkach, a zatem bliskie ustawodawstwu Gibraltaru, jest sprzeczne z europejską konwencją praw człowieka.
Pomimo porażki Gibraltarski Ruch Pro-Life obiecał w poście na Facebooku, że będzie kontynuował walkę: „Niestety to nie był nasz dzień” – napisali. „Ale pozostaniemy oddani wizji, którą dzielimy dla Gibraltaru, Gibraltaru, który po raz kolejny będzie chronił nienarodzone dzieci zgodnie z naszym prawem i przyjmował je w życiu oraz wspierał ich matki. (…) Obecnie musimy ze sobą współpracować w celu wytworzenia nowych systemów wsparcia dla kobiet i rodzin, aby nikt nie czuł się przestraszony, samotny lub pozbawiony pomocy w naszej giblartarskiej społeczności”.
W Unii Europejskiej pozostaje coraz mniej państw, gdzie prawo chroni nienarodzone dzieci. Presja proaborcyjna staje się coraz silniejsza. Warto przypomnieć, że życie człowieka rozpoczyna się od poczęcia. Prawda ta nie jest kwestią światopoglądową czy dogmatem wiary, ale faktem naukowym potwierdzonym setkami badań naukowych. Aborcja jest uśmierceniem nienarodzonego dziecka. Jak wskazuje wiele lekarzy, w tym neurolog dr Paul Ranalli, nienarodzone dzieci podczas aborcji odczuwają ból bardziej silnie niż dorośli, ponieważ nie wykształcił się u nich jeszcze całkowicie system nerwowy, w tym mechanizm odpowiedzialny za uśmierzanie bólu.
JB
Źródło: liveaction.org
Artykuł Gibraltar: aborcja do 12 tygodnia ciąży pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Archaiczny system wspierania rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi
Pod koniec ubiegłego i na początku bieżącego roku przetoczyła się przez Polskę dyskusja na temat pomocy rodzinom wychowującym dziećmi z niepełnosprawnościami. Na jakie wsparcie finansowe Państwa może liczyć rodzic?
System wspierania rodzin z chorymi dziećmi jest archaiczny i ma kilkanaście lat. Są trzy główne elementy wsparcia finansowego Państwa dla tych rodzin. Pierwszy to zasiłek pielęgnacyjny, to stała kwota przyznawana dla dzieci posiadających orzeczenie o niepełnosprawności i przelewana co miesiąc na konto rodzica. Zasiłek ten wynosi 215,84 zł miesięcznie i nazywany jest przez wielu rodziców kwotą wstydu. To kwota dalece niewystarczająca do zapewnienia należytej opieki dziecku wymagającemu rehabilitacji, opieki, sprzętu ortopedycznego czy medycznego.
Drugi mechanizm wsparcia rodzin z dzieckiem z niepełnosprawnością to tzw. świadczenie pielęgnacyjne. To rekompensata dla jednego z rodziców za rezygnację z pracy na rzecz opieki nad chorym dzieckiem. Świadczenie to wynosi 1971 zł miesięcznie i jest wypłacane rodzicowi tylko na jedno chore dziecko. Co w sytuacji gdy w rodzinie jest dwoje lub troje dzieci z niepełnosprawnościami?
Ponadto wypłata tego świadczenia uwarunkowana jest zakazem wykonywania jakiejkolwiek legalnej pracy przez rodzica. Oznacza to, że rodzic który pobiera to świadczenie nie może pracować ani na części etatu, ani na umowie o dzieło lub zlecenie.
Trzecim elementem jest program 500+, który na każde dziecko przyznaje 500 zł miesięcznie.
Zatem rodzic, który posiada dziecko z niepełnosprawnością ma dwie możliwości: Pierwsza to zrezygnować z pracy i opiekować się dzieckiem. W takim przypadku otrzyma od Państwa 2686,84 zł – w tym zasiłek pielęgnacyjny, świadczenie pielęgnacyjne i 500+. Druga to kontynuować pracę i jednocześnie opiekować się dzieckiem. W takim przypadku otrzyma od Państwa zaledwie 715,84 zł miesięcznie.
To kwoty kompletnie nieprzystające do kosztów utrzymania chorego dziecka. Godzina rehabilitacji kosztuje od 100 do 150 zł, wizyta u lekarza specjalisty od 100 do 350 zł, orteza dla dziecka od 3 do 15 tysięcy złotych, godzina pracy opiekunki dla dziecka w mieście to od 20 do 30 zł.
Naukowcy z KUL- u już w 2011 roku oszacowali koszty leczenia i rehabilitacji dziecka z niepełnosprawnością na ok. 5 000 zł miesięcznie, takie same wyliczenia przedstawiają praktycy, organizacje zajmujące się pomocą niepełnosprawnym, szacując miesięczne koszty utrzymania chorego dziecka między 4500 a 5400 zł miesięcznie.
Zatem Państwo polskie konsekwentnie przerzuca koszty wychowania chorych dzieci praktycznie wyłącznie na rodziców. To wielka niesprawiedliwość i brak solidarności społecznej. Dlatego Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka i 67 innych organizacji pozarządowych zajmujących się pomocą rodzinom wychowującym dzieci z niepełnosprawnościami, postulowało o uwolnienie możliwości legalnej pracy dla rodziców pobierających świadczenie pielęgnacyjne i podwyższenie zasiłku pielęgnacyjnego do kwoty 2000 zł miesięcznie.
Te postulaty poparł Parlamentarny Zespół ds. Rodziny oraz Rzecznik Praw Obywatelskich. O zwiększenie opieki Państwa nad niepełnosprawnymi apelował także ks. abp. Stanisław Gądecki. Trybunał Konstytucyjny wezwał rządzących do analizy mechanizmów wsparcia rodzin z niepełnosprawnością i przypomniał, że niepełnosprawni mają konstytucyjne prawo do należytej opieki Państwa.
Co zrobił rząd? Niestety praktycznie nic. 25 lutego br. została opublikowana rządowa „Strategia na Rzecz Osób z Niepełnosprawnościami”, która jest dobrym dokumentem, ale ma jedną podstawową wadę, która sprawia, że jest praktycznie bezużyteczna. Nie wskazano w niej źródeł jej finansowania.
22 lutego br. pełnomocnik rządu do spraw osób niepełnosprawnych Paweł Wdówik zapowiedział, że „niebawem” przynajmniej niektórzy rodzice chorych dzieci będą mogli pracować i pobierać świadczenie pielęgnacyjne. Niestety ta zapowiedź ministra rządu nie została także zrealizowana.
Rządzący po raz kolejny nie stanęli na wysokości zadania i nie chcą realnie pomóc rodzinom wychowującym 245 tysięcy dzieci z orzeczeniami o niepełnosprawnościach i pomimo zapewnień o trosce o obywateli i solidarności zostawiają te rodziny bez należytego wsparcia.
Domagając się większego wsparcia dla niepełnosprawnych często słyszymy argument, że nie ma pieniędzy w budżecie. Przypomnijmy, że kiedy rząd Prawa i Sprawiedliwości obejmował władzę, to roczne przychody budżetu państwa wynosiły ok. 286 mld zł rocznie, natomiast budżet na 2021 ma przychód w wysokości 405 mld zł, czyli o ponad 30% więcej. Jednocześnie premier chwali się, że mamy najniższe bezrobocie w Europie, eksport gwałtownie rośnie a nasza gospodarka jest odporna na kryzys.
Dlatego wciąż musimy domagać się skierowania dużego strumienia pieniędzy do rodzin, które wychowują dzieci z niepełnosprawnościami. Rodzic, jako opiekun najlepiej wie co jego dziecku jest w danej chwili potrzebne i to on powinien decydować na co wyda otrzymane pieniądze. Tylko wtedy stworzymy prawe i sprawiedliwe państwo.
WZ
Artykuł Archaiczny system wspierania rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
System wspierania rodzin z chorymi dziećmi jest archaiczny i ma kilkanaście lat. Są trzy główne elementy wsparcia finansowego Państwa dla tych rodzin. Pierwszy to zasiłek pielęgnacyjny, to stała kwota przyznawana dla dzieci posiadających orzeczenie o niepełnosprawności i przelewana co miesiąc na konto rodzica. Zasiłek ten wynosi 215,84 zł miesięcznie i nazywany jest przez wielu rodziców kwotą wstydu. To kwota dalece niewystarczająca do zapewnienia należytej opieki dziecku wymagającemu rehabilitacji, opieki, sprzętu ortopedycznego czy medycznego.
Drugi mechanizm wsparcia rodzin z dzieckiem z niepełnosprawnością to tzw. świadczenie pielęgnacyjne. To rekompensata dla jednego z rodziców za rezygnację z pracy na rzecz opieki nad chorym dzieckiem. Świadczenie to wynosi 1971 zł miesięcznie i jest wypłacane rodzicowi tylko na jedno chore dziecko. Co w sytuacji gdy w rodzinie jest dwoje lub troje dzieci z niepełnosprawnościami?
Ponadto wypłata tego świadczenia uwarunkowana jest zakazem wykonywania jakiejkolwiek legalnej pracy przez rodzica. Oznacza to, że rodzic który pobiera to świadczenie nie może pracować ani na części etatu, ani na umowie o dzieło lub zlecenie.
Trzecim elementem jest program 500+, który na każde dziecko przyznaje 500 zł miesięcznie.
Zatem rodzic, który posiada dziecko z niepełnosprawnością ma dwie możliwości: Pierwsza to zrezygnować z pracy i opiekować się dzieckiem. W takim przypadku otrzyma od Państwa 2686,84 zł – w tym zasiłek pielęgnacyjny, świadczenie pielęgnacyjne i 500+. Druga to kontynuować pracę i jednocześnie opiekować się dzieckiem. W takim przypadku otrzyma od Państwa zaledwie 715,84 zł miesięcznie.
To kwoty kompletnie nieprzystające do kosztów utrzymania chorego dziecka. Godzina rehabilitacji kosztuje od 100 do 150 zł, wizyta u lekarza specjalisty od 100 do 350 zł, orteza dla dziecka od 3 do 15 tysięcy złotych, godzina pracy opiekunki dla dziecka w mieście to od 20 do 30 zł.
Naukowcy z KUL- u już w 2011 roku oszacowali koszty leczenia i rehabilitacji dziecka z niepełnosprawnością na ok. 5 000 zł miesięcznie, takie same wyliczenia przedstawiają praktycy, organizacje zajmujące się pomocą niepełnosprawnym, szacując miesięczne koszty utrzymania chorego dziecka między 4500 a 5400 zł miesięcznie.
Zatem Państwo polskie konsekwentnie przerzuca koszty wychowania chorych dzieci praktycznie wyłącznie na rodziców. To wielka niesprawiedliwość i brak solidarności społecznej. Dlatego Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka i 67 innych organizacji pozarządowych zajmujących się pomocą rodzinom wychowującym dzieci z niepełnosprawnościami, postulowało o uwolnienie możliwości legalnej pracy dla rodziców pobierających świadczenie pielęgnacyjne i podwyższenie zasiłku pielęgnacyjnego do kwoty 2000 zł miesięcznie.
Te postulaty poparł Parlamentarny Zespół ds. Rodziny oraz Rzecznik Praw Obywatelskich. O zwiększenie opieki Państwa nad niepełnosprawnymi apelował także ks. abp. Stanisław Gądecki. Trybunał Konstytucyjny wezwał rządzących do analizy mechanizmów wsparcia rodzin z niepełnosprawnością i przypomniał, że niepełnosprawni mają konstytucyjne prawo do należytej opieki Państwa.
Co zrobił rząd? Niestety praktycznie nic. 25 lutego br. została opublikowana rządowa „Strategia na Rzecz Osób z Niepełnosprawnościami”, która jest dobrym dokumentem, ale ma jedną podstawową wadę, która sprawia, że jest praktycznie bezużyteczna. Nie wskazano w niej źródeł jej finansowania.
22 lutego br. pełnomocnik rządu do spraw osób niepełnosprawnych Paweł Wdówik zapowiedział, że „niebawem” przynajmniej niektórzy rodzice chorych dzieci będą mogli pracować i pobierać świadczenie pielęgnacyjne. Niestety ta zapowiedź ministra rządu nie została także zrealizowana.
Rządzący po raz kolejny nie stanęli na wysokości zadania i nie chcą realnie pomóc rodzinom wychowującym 245 tysięcy dzieci z orzeczeniami o niepełnosprawnościach i pomimo zapewnień o trosce o obywateli i solidarności zostawiają te rodziny bez należytego wsparcia.
Domagając się większego wsparcia dla niepełnosprawnych często słyszymy argument, że nie ma pieniędzy w budżecie. Przypomnijmy, że kiedy rząd Prawa i Sprawiedliwości obejmował władzę, to roczne przychody budżetu państwa wynosiły ok. 286 mld zł rocznie, natomiast budżet na 2021 ma przychód w wysokości 405 mld zł, czyli o ponad 30% więcej. Jednocześnie premier chwali się, że mamy najniższe bezrobocie w Europie, eksport gwałtownie rośnie a nasza gospodarka jest odporna na kryzys.
Dlatego wciąż musimy domagać się skierowania dużego strumienia pieniędzy do rodzin, które wychowują dzieci z niepełnosprawnościami. Rodzic, jako opiekun najlepiej wie co jego dziecku jest w danej chwili potrzebne i to on powinien decydować na co wyda otrzymane pieniądze. Tylko wtedy stworzymy prawe i sprawiedliwe państwo.
WZ
Artykuł Archaiczny system wspierania rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi pochodzi z serwisu Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka.
Wyraź sprzeciw! Podpisz list do producentów szczepionek!
Jako Fundacja „Głos dla Życia” przygotowaliśmy specjalną stronę internetową, na której Polacy mogą wyrazić swój sprzeciw wobec wykorzystywania linii komórkowych pochodzących z aborcji do testowania i produkcji szczepionek.
Powstanie strony jest odpowiedzią na notę Watykańskiej Kongregacji Wiary z 21 grudnia 2020, która podkreśla konieczność wyrażenia takiego sprzeciwu, skierowanego do producentów szczepionek. Fundacja działa jednocześnie zgodnie ze stanowiskiem Komisji Bioetycznej Konferencji Episkopatu Polski (23 grudnia 2020) wyrażonym w stwierdzeniu „jeżeli nie ma innych szczepionek, wolno stosować te, które są dostępne, czyniąc jednocześnie naciski na firmy farmaceutyczne i struktury opieki zdrowotnej, aby postarały się o szczepionki nie budzące zastrzeżeń moralnych”.
Polacy mogą na stronie podpisać list do wybranego producenta szczepionki. Choć sprzeciw może wyrazić każda osoba, moralne zobowiązanie dotyczy szczególnie tych, którzy już się zaszczepili bądź planują to uczynić.
Akcję wyrażania protestu zainicjował episkopat amerykański, który przygotował wzory listów do konkretnych producentów szczepionek, w zależności od sposobu ich pozyskiwania i testowania.
Na stronie etyczneszczepionki.pl, oprócz informacji o celu akcji, znajduje się prosty i przejrzysty formularz. Wypełniając go, składamy swój podpis pod listem do wybranej firmy. Listy z podpisami Fundacja „Głos dla Życia” będzie systematyczne przekazywać do producentów szczepionek.
„W kontekście ogólnopolskiej akcji szczepienia, to nasz wkład w obronę życia. Wzywamy tym samym do produkowania szczepionek w sposób etyczny” – powiedział dr Paweł Wosicki, prezes Fundacji „Głos dla Życia”.
Powstanie strony jest odpowiedzią na notę Watykańskiej Kongregacji Wiary z 21 grudnia 2020, która podkreśla konieczność wyrażenia takiego sprzeciwu, skierowanego do producentów szczepionek. Fundacja działa jednocześnie zgodnie ze stanowiskiem Komisji Bioetycznej Konferencji Episkopatu Polski (23 grudnia 2020) wyrażonym w stwierdzeniu „jeżeli nie ma innych szczepionek, wolno stosować te, które są dostępne, czyniąc jednocześnie naciski na firmy farmaceutyczne i struktury opieki zdrowotnej, aby postarały się o szczepionki nie budzące zastrzeżeń moralnych”.
Polacy mogą na stronie podpisać list do wybranego producenta szczepionki. Choć sprzeciw może wyrazić każda osoba, moralne zobowiązanie dotyczy szczególnie tych, którzy już się zaszczepili bądź planują to uczynić.
Akcję wyrażania protestu zainicjował episkopat amerykański, który przygotował wzory listów do konkretnych producentów szczepionek, w zależności od sposobu ich pozyskiwania i testowania.
Na stronie etyczneszczepionki.pl, oprócz informacji o celu akcji, znajduje się prosty i przejrzysty formularz. Wypełniając go, składamy swój podpis pod listem do wybranej firmy. Listy z podpisami Fundacja „Głos dla Życia” będzie systematyczne przekazywać do producentów szczepionek.
„W kontekście ogólnopolskiej akcji szczepienia, to nasz wkład w obronę życia. Wzywamy tym samym do produkowania szczepionek w sposób etyczny” – powiedział dr Paweł Wosicki, prezes Fundacji „Głos dla Życia”.
Usłyszeć na nowo Ewangelię Życia
25 marca, w Dzień Świętości Życia, podczas uroczystej Mszy św. katedrze poznańskiej, arcybiskup Stanisław Gądecki przypomniał sens uroczystości Zwiastowania, łącząc go z komentarzem do bieżącej sytuacji i odpowiedzią na pytania, stawiane w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.
Poniżej publikujemy fragmenty tej homilii.
Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego przypomina nam wydarzenie, od którego zaczęła się nowa epoka dziejów zbawienia. Oto do Nazaretu przybył archanioł Gabriel, aby zwiastować Maryi, że spełnią się obietnice dawnych proroków, dzięki czemu Jej Syn – którego pocznie za sprawą Ducha Świętego – będzie nazwany Synem Bożym (Łk 1,35). „W tym zbawczym wydarzeniu dzieje człowieka w Bożym planie miłości osiągnęły swój zenit. Bóg wszedł w te dzieje, stał się – jako człowiek – ich podmiotem, jednym z miliardów, a równocześnie Jedynym! Ukształtował przez swe Wcielenie ten wymiar ludzkiego bytowania, jaki zamierzył nadać człowiekowi od początku” (Redemptor hominis, 1). (…)
Tradycja chrześcijańska „od początku aż do naszych czasów jest jasna i jednomyślna, określając przerwanie ciąży jako szczególnie poważny nieład moralny. (…) Gdy idzie z kolei o eutanazję, tj. o czyn lub zaniedbanie, które ze swej natury lub w intencji działającego powoduje śmierć w celu usunięcia wszelkiego cierpienia, to jest ona jednym z najbardziej niepokojących objawów „kultury śmierci”, szerzącej się zwłaszcza w społeczeństwach dobrobytu, charakteryzujących się mentalnością nastawioną na wydajność, według której obecność coraz liczniejszych ludzi starych i niesprawnych wydaje się zbyt kosztowna i uciążliwa, a ich życie pozbawione wszelkiej wartości (por. Evangelium vitae, 64-65). (…)
„Przerywanie ciąży i eutanazja są zatem zbrodniami, których żadna ludzka ustawa nie może uznać za dopuszczalne. Ustawy, które to czynią, nie tylko nie są w żaden sposób wiążące dla sumienia, ale stawiają wręcz człowieka wobec poważnej i konkretnej powinności przeciwstawienia się im poprzez sprzeciw sumienia” (Evangelium vitae, 73).
Zachęcamy do zapoznania się z szerszą argumentacją w wydaniu papierowym
Poniżej publikujemy fragmenty tej homilii.
Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego przypomina nam wydarzenie, od którego zaczęła się nowa epoka dziejów zbawienia. Oto do Nazaretu przybył archanioł Gabriel, aby zwiastować Maryi, że spełnią się obietnice dawnych proroków, dzięki czemu Jej Syn – którego pocznie za sprawą Ducha Świętego – będzie nazwany Synem Bożym (Łk 1,35). „W tym zbawczym wydarzeniu dzieje człowieka w Bożym planie miłości osiągnęły swój zenit. Bóg wszedł w te dzieje, stał się – jako człowiek – ich podmiotem, jednym z miliardów, a równocześnie Jedynym! Ukształtował przez swe Wcielenie ten wymiar ludzkiego bytowania, jaki zamierzył nadać człowiekowi od początku” (Redemptor hominis, 1). (…)
Tradycja chrześcijańska „od początku aż do naszych czasów jest jasna i jednomyślna, określając przerwanie ciąży jako szczególnie poważny nieład moralny. (…) Gdy idzie z kolei o eutanazję, tj. o czyn lub zaniedbanie, które ze swej natury lub w intencji działającego powoduje śmierć w celu usunięcia wszelkiego cierpienia, to jest ona jednym z najbardziej niepokojących objawów „kultury śmierci”, szerzącej się zwłaszcza w społeczeństwach dobrobytu, charakteryzujących się mentalnością nastawioną na wydajność, według której obecność coraz liczniejszych ludzi starych i niesprawnych wydaje się zbyt kosztowna i uciążliwa, a ich życie pozbawione wszelkiej wartości (por. Evangelium vitae, 64-65). (…)
„Przerywanie ciąży i eutanazja są zatem zbrodniami, których żadna ludzka ustawa nie może uznać za dopuszczalne. Ustawy, które to czynią, nie tylko nie są w żaden sposób wiążące dla sumienia, ale stawiają wręcz człowieka wobec poważnej i konkretnej powinności przeciwstawienia się im poprzez sprzeciw sumienia” (Evangelium vitae, 73).
Zachęcamy do zapoznania się z szerszą argumentacją w wydaniu papierowym
Aborcja – fałszywe wyzwolenie kobiet
Gdy słucha się obecnej burzliwej dyskusji na temat życia dziecka poczętego, mogłoby się wydawać, że prawo do aborcji jest jednym
z najważniejszych postulatów ruchów feministycznych. Wyzwolenie kobiet w znacznym zakresie wiąże się tutaj z „uwolnieniem” kobiety od jej
macierzyństwa. Wszak mężczyzna rodzić dzieci nie musi – zatem to, że na kobiecie spoczywa to zadanie, rozumiane jest jako jawna niesprawiedliwość i dyskryminacja – wyzyskiwanie kobiet.
„Wolność” – ale jaka?
Warto jednak na początku zauważyć, że inicjatorki ruchu feministycznego wcale nie walczyły o prawo do aborcji. Pierwsze sufrażystki wychodziły na ulicę z wózkami, ale nie po to, by pokazać, że dzieci są ich zniewoleniem. Domagały się one natomiast praw zapewniających im godne życie i możliwość realizowania się w życiu, także na płaszczyźnie macierzyństwa. Wiedziały, że istnieje nierozerwalny związek między prawami kobiet i prawami dziecka.
Podobnie obecnie istnieją ruchy feministyczne, które jednocześnie dostrzegają, że aborcja wcale nie wyzwala kobiet, a jedynie tuszuje ich prawdziwe problemy. To półśrodek, złudne rozwiązanie, które jedynie stwarza pozory pomocy kobietom, pozwala im naiwnie wierzyć, że dzięki podjęciu takiej decyzji ich problemy znikną. Jeżeli bowiem częstą przyczyną aborcji jest bieda czy brak wsparcia w wychowaniu dziecka, to czy faktycznie można mówić o „prawie wyboru”? Czy taka kobieta nie jest skazana na jeden tylko możliwy dla niej wybór?
Kobieta – zamiast wyzwolenia – stawiana jest w sytuacji, w której tak naprawdę nie daje się jej wyboru, ukazując aborcję jako jedyną drogę wyjścia z trudnej dla niej sytuacji. Brak rzetelnej informacji nie tylko sprzyja manipulacji, ale sam w sobie jest narzędziem zniewolenia. To prawda wyzwala, a niewiedza ogranicza wolność. Okazuje się, że kobiety (a także całe rodziny!), które trafią pod opiekę hospicjum perinatalnego, w zdecydowanej większości decydują się na urodzenie dziecka, ponieważ wiedzą, że otrzymają odpowiednią interdyscyplinarną pomoc w trudnej sytuacji.
z najważniejszych postulatów ruchów feministycznych. Wyzwolenie kobiet w znacznym zakresie wiąże się tutaj z „uwolnieniem” kobiety od jej
macierzyństwa. Wszak mężczyzna rodzić dzieci nie musi – zatem to, że na kobiecie spoczywa to zadanie, rozumiane jest jako jawna niesprawiedliwość i dyskryminacja – wyzyskiwanie kobiet.
„Wolność” – ale jaka?
Warto jednak na początku zauważyć, że inicjatorki ruchu feministycznego wcale nie walczyły o prawo do aborcji. Pierwsze sufrażystki wychodziły na ulicę z wózkami, ale nie po to, by pokazać, że dzieci są ich zniewoleniem. Domagały się one natomiast praw zapewniających im godne życie i możliwość realizowania się w życiu, także na płaszczyźnie macierzyństwa. Wiedziały, że istnieje nierozerwalny związek między prawami kobiet i prawami dziecka.
Podobnie obecnie istnieją ruchy feministyczne, które jednocześnie dostrzegają, że aborcja wcale nie wyzwala kobiet, a jedynie tuszuje ich prawdziwe problemy. To półśrodek, złudne rozwiązanie, które jedynie stwarza pozory pomocy kobietom, pozwala im naiwnie wierzyć, że dzięki podjęciu takiej decyzji ich problemy znikną. Jeżeli bowiem częstą przyczyną aborcji jest bieda czy brak wsparcia w wychowaniu dziecka, to czy faktycznie można mówić o „prawie wyboru”? Czy taka kobieta nie jest skazana na jeden tylko możliwy dla niej wybór?
Kobieta – zamiast wyzwolenia – stawiana jest w sytuacji, w której tak naprawdę nie daje się jej wyboru, ukazując aborcję jako jedyną drogę wyjścia z trudnej dla niej sytuacji. Brak rzetelnej informacji nie tylko sprzyja manipulacji, ale sam w sobie jest narzędziem zniewolenia. To prawda wyzwala, a niewiedza ogranicza wolność. Okazuje się, że kobiety (a także całe rodziny!), które trafią pod opiekę hospicjum perinatalnego, w zdecydowanej większości decydują się na urodzenie dziecka, ponieważ wiedzą, że otrzymają odpowiednią interdyscyplinarną pomoc w trudnej sytuacji.
©
2013 - 2021
Syndykator
Nasze treści są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported.Odnośnie syndykowanych materiałów należy stosować licencje autorów.